Er zijn grofweg twee redenen waarom mensen niet willen zien dat er een demografische verandering plaatsvindt in het Westen, ook al is het nog zo overduidelijk: ten eerste dwingt het mensen onderscheid te moeten maken tussen autochtonen en allochtonen – of tussen blank en niet-blank – hoe je het ook wil noemen, ten tweede is het gewoon een hele pijnlijke werkelijkheid om onder ogen te komen. Op zichzelf lijken dit nog wel overkomelijke obstakels, echter gaan ze gepaard met decennia – of misschien wel eeuwen, millenia(?) – van kneden van de geesten, propaganda en indoctrinatie.

Het thema van “witte genocide” wekt bij de meeste “witten”, beter gezegd blanken dus, een gevoel van groot ongemak op, zelfs van angst. Geen angst voor dat dit fenomeen daadwerkelijk plaatsvindt, maar angst voor een zeker kwaad wat men associeert met deze kijk op de wereld. Bij “white genocide” wordt namelijk onmiskenbaar een onderscheid gemaakt tussen blanken en niet blanken. De gemiddelde politiek correcte mens is geconditioneerd geraakt om dit onderscheid te verafschuwen. Althans, als de blanke mens centraal wordt gesteld – bij een andere etniciteit is dit niet zo’n probleem, of wordt het juist toegejuicht als ‘empowerment’.

Je kan er een lang essay over schrijven hoe dit precies gekomen is. De Frankfurter Schule lijkt hier met haar gedachtegoed de dominante rol in te hebben gespeeld. Ook hoe er over geschiedenis wordt verteld is zeer invloedrijk in het bewustzijn van de (blanke) deugende mens. Zo wordt een algemeen blank schuldgevoel aangepraat aan de hand van het slavernijverleden en wordt specifiek het etnische denken in een extreem kwaad daglicht gezet, tegen pure horror aan, door middel van de gangbare vertelling over de tweede wereldoorlog en de holocaust. Ook is er een tendens om in de media een zeer negatief beeld neer te zetten en breed uit te meten van vermeende “white supremacists” waarvan de vermeende moskeeschutter Brenton Tarrant een extreem voorbeeld is.

Al deze morele campagnes , die je misschien beter emotionele chantage kan noemen daargelaten, is er dan ook nog de mentale barrière om deze werkelijkheid onder ogen te zien. Het onder ogen komen van een zekere langzame genocide/vervanging van je eigen volk is een zeer onprettige gewaarwording. Liever steekt men zijn kop in het zand, los van of de buitenwereld je standpunt zou veroordelen.

Vanuit je eigen volk, stam denken doet een beroep op zekere menselijke instincten die de afgelopen decennia in het slop zijn geraakt, om het maar zacht uit te drukken. Zo is men in de decennia na WO2 in toenemende mate vergroeid geraakt met ideeën als “het einde van de geschiedenis”, wereldvrede, het centraal stellen va de economie en het milieu, “gelijkheid van de mens”. Een progressieve emancipatie heeft het denken bepaald. Dit ging niet samen, en wel degelijk ten koste van het centraal stellen van het eigen volk.

Naast progressieve ideeën hebben ook de hoge welvaart en de veelheid aan (hedonistisch) vermaak hun invloed gehad op de Westerse geest. De jaren ‘60, ‘70 en ‘80 staan bekend om hun extravagante festivals, kunst, gebruik van drugs, uitbundige seks en meer zaken die gestoeld zijn op een zekere houding dat het leven gevierd dient te worden. Nu is er niets tegen vermaak, echter kan een teveel hiervan het moreel van een volk veranderen. De Romeinen hadden hier naar het schijnt ook last van. Decennia van feestvreugde en emancipatie hebben de illusie van “het einde van de geschiedenis” versterkt en het idee dat we iets van een vijand zouden kunnen hebben, waartegen verdedigd dient te worden uit ons bewustzijn doen uitdoven.

Deze mindset die uitgaat van vrijheid en blijheid heeft naast bepaalde blinde vlekken iets verslavends. Het is niet prettig om deze comfortabele, optimistische houding los te laten. Zodoende raakt men geneigd om datgene wat niet binnen dit wereldbeeld en houding past te ontkennen of weg te relativeren. Mensen klampen zich vast aan een ideologie, welke hen inspiratie en houvast geeft. Ik weet uit ervaring dat dit niet makkelijk is om los te laten, ook al wijst de realiteit erop dat de hele ideologie niet klopt.

Het idee van etnische “vervanging” of genocide raakt aan bepaalde diepzittende instincten. Het is een biologisch instinct, zowel bij mensen als dieren, om je eigen volk centraal te stellen en dit te willen beschermen. Dit wil niet zeggen dat je altijd vijandig bent met andere volken. Het gaat er meer om dat dit instinct er nu eenmaal is en dat het ook zijn waarde heeft. In de afgelopen decennia is dit instinct echter dus tot taboe verklaard en heeft men zich een levenshouding aangemeten waarin er geen plaats meer voor is. Op het moment dat je door een wijk loopt waar je praktisch alleen maar allochtonen ziet ben je dus op twee manieren geneigd om je instincten te onderdrukken: Ten eerste is het ‘fout’ om überhaupt het onderscheid te maken en ten tweede doet het een inbreuk op het wereldbeeld waar je aan verslaafd bent.

Demografische verandering is een pijnlijke gewaarwording. Om het te erkennen moet je door verschillende taboes en psychologische barrières heen, wat dit extra moeilijk maakt. Toch kunnen we dit maar beter zo snel mogelijk doen. Demografische verandering brengt een aantal gevolgen met zich mee, waarvan sommigen zich duidelijker manifesteren dan andere. Hieronder volgt een poging om wat van deze gevolgen te omschrijven.

1. De sfeer binnen een gemeenschap verandert.

Het ligt buiten de scoop van dit essay of verschillen in volken al of niet genetisch verklaard kunnen worden. Desondanks kun je met zekerheid stellen dat een gemeenschap van aard verandert naarmate deze etnisch verandert. Een ander volk brengt andere normen en waarden met zich mee, andere manieren van doen. Er is vaak meer voorzichtigheid bij het aangaan van relaties tussen verschillende etniciteiten, wat aan de sfeer afdoet. Dit betekent niet dat er per se een conflict is, maar wel dat de sfeer er net wat “ongemakkelijker” op wordt.

2. Patriottische gevoelens nemen af.

Dit lijkt op zichzelf niet per se een probleem te zijn, aangezien het geen doel op zich is om patriottisch te zijn. Echter speelt een zekere patriottische moraal een zeer grote rol als het gaat om de bescherming van een land. Deze bescherming is niet per se tegen een ander volk. Het kan net zo goed tegen corruptie of tirannie bínnen het volk zijn. Een sterke patriottische moraal is een zekere waakhond voor het volk. Door toenemende omvolking gaan mensen zich echter minder verbonden voelen met ‘het volk’ omdat het onduidelijk wordt wat dit precies is. Dit komt om zo maar te zeggen mooi uit voor “derde partijen” met een bepaalde agenda; zij ervaren minder weerstand van een meer verdeelde en gedemoraliseerde bevolking. Zodoende hebben in principe ook niet-patriottische mensen er baat bij als hun land beschermd wordt.

3. De autochtone bevolking moet zich in toenemende mate gaan verhouden tot de nieuwkomers.

Westerlingen hebben vaak de beste bedoelingen die ten grondslag liggen aan het ruimhartige migratiebeleid. Het is echter niet gegeven dat, als de nieuwkomers er eenmaal zijn, zij uit dankbaarheid hiervoor zich braaf zullen schikken naar de cultuur van de gastheer/gastvrouw. Vaak blijken migranten nogal rigide denkbeelden te hebben die haaks staan op in het Westen gangbare ideeën. Men moet niet vergeten hoe uniek het Westen is door haar Christelijke en later Verlichtingsverleden. Niet per se makkelijk om je aan aan te passen. De rigide en soms uitgesproken agressieve houding van migranten maakt dat Westerlingen zich zelf vaak maar aan passen aan de migranten, terwijl andersom in principe redelijker zou zijn.

Deze assertieve houding kan zich opzichtig, zelfs met fysiek geweld aan autochtonen opdringen, maar dit kan ook subtieler plaatsvinden. Een Nederlandse vrouw die op een Islamitische school werkt kan zich bijvoorbeeld voortdurend een beetje geminacht voelen doordat zij als enige geen hoofddoek draagt. Zij moet zich dan dus met deze cultuur gaan verhouden: geeft ze toe aan de groepsdruk van een in principe haar vreemde cultuur of blijft ze bij haar eigen waarden? Een dilemma wat nogal eens zwaar kan vallen en wat voor zich spreekt dat het zich nooit had voor hoeven doen als deze immigratie nooit was gebeurd.

Niet altijd komt de tendens van de autochtone bevolking om zich tot de nieuwkomers te verhouden voort uit een incompatibiliteit van culturen. Ook is er gewoon de kloof in begrip van taal en bekendheid met het gangbare systeem. Er zijn veel aanwijzingen voor dat een verschil in IQ tussen verschillende etnische groepen hier een rol in speelt. Hoe dan ook leidt de immigratie ertoe dat de autochtone bevolking haar niveau naar beneden aanpast om te zorgen dat ‘iedereen het snapt’. Dit gebeurt vooral in het onderwijs. Het staat buiten kijf dat dit ten koste gaat van een zekere kwaliteit en diepgang.

4. Kosten.

Een meer banaal gevolg van immigratie vormen de kosten ervan. Ondanks dat “goed voor de economie” vaak als argument voor migratie wordt gebruikt bewijzen talloze studies dat het de samenleving juist vele miljarden kost. Het is een veelgehoord argument, een beetje grijsgedraaide plaat. Dit maakt het echter niet minder waar dat dus de puur financiele kosten zeer hoog zijn. Het nadeel van dat dit argument vaak gebruikt wordt is dat daarmee geen aandacht meer is voor de andere gevolgen van demografische verandering, zoals in dit essay beschreven.

De komst van migranten gaat voor de autochtone bevolking vaak gepaard met oneerlijke concurrentie. Dit fenomeen wordt verkocht als ‘goedkope arbeid’, maar “te lage lonen” dekt de lading meer. Overigens bestaat arbeidsmigratie in de vorm van seizoenswerk al eeuwen en heeft het uiteraard ook voordelen. Permanente tewerkstelling van mensen uit lagere lonenlanden is nu echter vaak een noodgreep voor werkgevers en drukt de lonen.

5. Conventies en wetten veranderen.

Wetten en verdragen zijn altijd aan verandering onderhevig. Toch zijn er vaak binnen een (natie)staat bepaalde historische, of zelfs mythische principes die als leidraad dienen binnen politiek en cultuur. Zo ‘gelooft’ men in Amerika in ‘the constitution’ of ‘the first amendment’ en is men bijkans nog paraat om dergelijke principes te verdedigen. Het staat buiten discussie dat nieuwkomers uit een zeer andere cultuur deze principes niet in hun hart hebben. Amerika is wat dit betreft een helder voorbeeld (of voorland?): nieuwkomers die zich in Amerika gevestigd hebben en hun nageslacht, uit bijvoorbeeld Latijns-Amerika, beginnen een steeds groter aandeel te krijgen. Zij hebben vaak hun eigen normen en waarden, en niet zelden behouden zij zelfs hun eigen taal in plaats van dat Engels de voertaal wordt. Het is te verwachten dat principes en conventies van het ‘oude’ blanke Amerika steeds meer hun betekenis zullen verliezen.

Uiteraard is het niet per se een probleem. Misschien waren sommige conventies ook wel hier en daar aan vervanging toe. Het is alleen uiteraard ‘niet de bedoeling’ dat dit gebeurt onder invloed van migratie. Een volk moet daar zelf over beslissen. Als politieke afspraken, normen en waarden veranderen binnen een land onder druk van demografische veranderingen kun je dat bij een zekere magnitude vergelijken met een bezetting. Nu kan dat nog wat overdreven klinken. Echter, hoe groter de allochtone groep, hoe meer ze zaken naar hun hand zullen zetten. In sommige Nederlandse steden zou je al over ‘Moslimtirannie’ kunnen spreken aangezien mensen bijvoorbeeld gedwongen zijn het geluid van de muezzin in hun wijk te horen.

Ook dit fenomeen uit zich op subtielere wijzen. Zo werkte ik ooit als ‘duurzame’ energieverkoper op straat – overigens iets waar ik nu niet meer achter sta. Hoe dan ook, ik stond soms in een wijk waar net de moskee uit ging en groepen moslims voorbijliepen (voor de duidelijkheid is dit stuk niet tegen moslims of wie dan ook, het gaat er maar om om de gevolgen van migratie uiteen te zetten). Ik merkte dat als ik tegen het gros van deze mensen mijn verhaal over het milieu en dergelijke begon, zij hier eigenlijk maar weinig mee konden. Het leek hen gewoon niet zoveel te zeggen. Als ik een autochtoon aansprak was ie het soms met mijn verhaal eens, soms oneens. Bij moslims merkte ik dat ik eigenlijk gewoon Chinees aan het praten was. Dit is een kloof in kennis, maar ook een kloof in cultuur. Naar mijn idee is het ‘milieudenken’ – waar ik voor de duidelijkheid nogal op terug ben gekomen – gestoeld op een voor Westerlingen typerend universalistisch denken.

Hiermee is niet gezegd dat Moslims of wie dan ook niets om het milieu geven. Het gaat er meer om dat je binnen een bepaald idee, zoals de ‘energietransitie’ bepaalde aannames doet die veel meer op cultuur of zelfs afkomst gebaseerd zijn dan aan de oppervlakte zo lijkt. Nederlanders zijn van oudsher in strijd met het water en andere elementen en hebben daardoor een bepaalde aard, manier van denken en doen ontwikkeld. Dit manifesteert zich bij veel aangelegenheden, zoals het milieu. Overigens is er bij ideeën als klimaatverandering ook een zekere nationalistische component: je doet dit mede om je land, Nederland te redden omdat het anders naar verluid overstroomt (Uiteraard gaat het niet alleen daar om en het is ook absoluut veels te veel eer om te zeggen dat dit voor iedere Nederlander geldt). Bij migranten kun je een dergelijke diepzittende intrinsieke motivatie niet verwachten. Nogmaals is dit geen verwijt. Het is puur dat migranten zich nu eenmaal anders verhouden tot hun omgeving dan de autochtone bevolking.

6. Het wordt lastiger om een gezamenlijke koers te vinden.

Een evident punt is dat er gewoon meer discussies en conflicten zullen zijn naarmate er meer verschillende culturen zijn. Uiteraard zouden er anders ook conflicten zijn, maar migratie leidt tot de nodige impasses die anders niemand had kunnen bedenken. Een banaal voorbeeld is Zwarte Piet. Nederlanders houden graag vast aan (de weinige) tradities die we nog hebben. Mensen van Afrikaanse komaf zien echter een negatieve stereotypering in Zwarte Piet. Dit zijn twee niet met elkaar te verzoenen belangen, mede omdat veel autochtonen het als een vernederend verlies ervaren als zij hún cultuur moeten aanpassen voor wie de facto nieuwkomers zijn. Overigens ben ik van mening dat de anti-zwarte Piet activisten wel een punt hebben. Echter betekent het wel dat we dús onderscheid maken wat betreft etniciteit – en voilà ik dit stuk schrijf. Hoe dan ook, wat anti-Zwarte Piet activisten vaak vergeten is dat dit geen probleem was geweest als deze mensen (hun voorouders) nooit naar Nederland waren gekomen.

7. Je weet nooit helemaal waar mensen hun loyaliteit ligt.

Een zeer vermoeiend en ongemakkelijk aspect, gerust een hoofdpijndossier te noemen, is het gegeven dat mensen ‘dubbele loyaliteiten’ hebben, gepaard met dubbele paspoorten. Het is heel vermoeiend dat we de partij DENK in de tweede kamer hebben. Het is duidelijk dat zij nogal op de hand zijn van Turkije. En laat staan elke nieuwe generatie van Marokkaanse komaf die ook weer een Marokkaans paspoort krijgt. Er is genoeg over bekend dat Marokko een lange arm heeft. ‘Dubbele loyaliteit’ is een eeuwenoud maar onderschat fenomeen. De vijandigheid aan bijvoorbeeld Nederland van bepaalde ‘allochtone’ nationaliteiten kan onderschat worden, evenals de geraffineerdheid waarop sommigen je misleiden met de illusie dat hun primaire loyaliteit bij Nederland ligt.

In het ergste geval treedt er op den duur iets van vijandschap op van de sterk gegroeide migrantenbevolking jegens de oorspronkelijke bevolking. Dit klinkt paranoïde, maar het is niet uit te sluiten dat iets dergelijks zich voordoet, aangezien het verleden en het heden laten zien dat er dikwijls bewust wordt aangezet tot haat, al of niet totaal misplaatste wraakgevoelens en geweld (verdeel en heers), mogelijk door derde partijen.

8. Doordat het een progressief fenomeen is, ziet elke nieuwe generatie het autochtone aandeel van de bevolking verder afnemen.

Dit is een tamelijke open deur. Echter, omdat mensen het niet wíllen zien – zoveelste oncomfortabele waarheid – moet benadrukt worden dat bij continuering van het huidige beleid het fenomeen demografische verandering elke generatie toeneemt. De wereld waar mijn ouders bijvoorbeeld mee akkoord zijn gegaan – een klein aandeel (arbeids)migranten – leidt een generatie later tot een bevolking met een veel groter allochtoon aandeel. Ik mag dat misschien tot daar aan toe vinden en ermee akkoord gaan: de generatie na mij zit op hun beurt weer met een nóg groter niet-blank aandeel. Het staat buiten kijf dat noch ik, noch mijn nakomelingen en waarschijnlijk ook noch mijn ouders iets gevraagd zijn. Hoe dan ook, we moeten bedenken welke kant we dit voor hen onze kinderen en kleinkinderen op willen laten gaan.

Voor veel mensen is het lastig om in te zien dat we in dit geval te maken hebben met een zich voltrekkend dynamisch fenomeen. Het gaat een bepaalde kant uit. Zelfs de politiek correcten die het huidige beleid verdedigen zijn er niet vóór dat het nog 2 keer zo erg wordt. Helaas is het wel nu de kant die het uitgaat.

9. De ziel van een land of volk wordt verdrukt.

De vorige reeks punten ging vooral over problemen die zich binnen een bepaald kader voordoen. Maar er is ook nog zoiets als dat het an sich zonde is en ook treurig wat er gebeurt. We zijn onze landen als economische zones gaan zien. Dit zijn het echter niet. Onze landen zijn opgebouwd als gemeenschappen. Er zit schoonheid, aandacht en liefde in. Onze voorouders hebben prachtige steden gebouwd en dorpen opgericht. En hier met hand en tand voor gevochten, gestreden in ettelijke conflicten.

Het is pijnlijk om dat in zekere zin weggegeven te zien worden aan mensen uit het buitenland, die er minder bij voelen. De geschiedenis heeft een bepaalde volksaard gevormd. Volken hebben hun bestaansrecht. Zoals het tragisch is dat er inheemse stammen in Zuid-Amerika met uitsterven worden bedreigd, is dat evengoed bij ons schrijnend. Door massamigratie en bijbehorende demografische ontwikkelingen verliest een land, continent zijn ziel.

10. Het is slecht voor het milieu en de landen van herkomst.

Terechte kritiek van de milieubeweging op het Westen is dat onze levensstijl het milieu schaadt. Door mensen uit de rest van de wereld naar hier te importeren, waarna zij ook een leven van creditcards en dure auto’s zullen gaan leiden verergeren deze problemen. Niet zelden vinden milieuproblemen plaats in de landen van herkomst.

Voor de landen van herkomst kan emigratie net zo goed verkeerd uitpakken. Vaak is er een braindrain, maar in sommige gevallen gaat het zelfs verder dan dat en blijven er domweg te weinig jonge mensen over omdat iedereen vertrokken is. Samenlevingen vallen uit elkaar. In Oost Europa is dit nu een probleem. Dat mensen zich steeds meer met elkaar vermengen gaat ten koste van de ziel, eigenheid en cohesie van volken, samenlevingen. Dit is tragisch maar ook ironisch omdat migratie vaak wordt gepromoot als brenger van culturele diversiteit. In realiteit leidt het tot een afvlakking van de culturen van zowel de migrerende als de ontvangende bevolkingen.

Uiteraard heeft migratie ook voordelen. Of in ieder geval op de korte termijn. Hoe dan ook heb ik er zelf niet zo’n probleem mee gehad tot dat ik er achter kwam op wat voor schaal en in wat voor tempo dit proces zich voltrekt. Ik heb zelf altijd genoten van de diversiteit met betrekking tot voedsel, muziek en kunst die de ‘multiculturele samenleving’ met zich mee bracht.

Toch is het meest gebruikte argument vóór (massa)migratie, namelijk economisch, schijn. Het is geen structurele oplossing om, als een bepaalde regio achtergebleven is, dan maar iedereen te laten migreren naar waar het beter zou moeten zijn. Beter zou zijn om de betreffende regio te ontwikkelen, of structurele problemen tegen te gaan. Hiervoor is internationale samenwerking mogelijk. Een evident voorbeeld is een land als Afghanistan. Doordat het Westen daar een oorlog is begonnen, zijn er nu veel vluchtelingen. Logischer was geweest om deze oorlog niet te zijn begonnen. Dit geldt voor veel landen in het Midden-Oosten.

Ook wanneer er armoede heerst dient er naar structurele problemen en oplossingen gekeken te worden. Dit lijkt onbegonnen werk. Echter zijn veel problemen terug te leiden tot hoe ons financiële systeem werkt, door middel van rente en bijbehorende exponentiële groei en bezuinigingsmaatregelen. Als dit systeem zou worden aangepakt zullen welvaart en stabiliteit over de hele wereld al zienderogen toenemen. Ook is er nu in landen veel economische instabiliteit doordat economieën te afhankelijk zijn van de wereldmarkt. Door de economie robuuster te maken worden samenlevingen weerbaarder.

De mogelijkheden om de wereld te verbeteren zogezegd zijn talrijk. Waarom er toch zoveel ellende bestaat is voer voor een hoop discussie en speculatie. Het is belangrijk dat het Westen de belangen van haar eigen volk voorop blijft zetten. Vooralsnog kan het wel een geopolitieke strategie aangaan die aanstuurt op meer welvaart en stabiliteit in de rest van de wereld. Hiermee voorkomt men nieuwe migratiestromen en maakt men ook remigratie aantrekkelijker.

Veel mensen zien wel bepaalde problemen in van massamigratie vanuit het midden-oosten en Afrika naar het Westen. Zij hebben het wel over een migratiestop maar remigratie is vaak voor hen nog een stap te ver. Dit komt doordat dit fenomeen een aantal zeer negatieve connotaties heeft: als dat het gedwongen zou zijn, het slecht is voor deze mensen en het lijkt op wat de nazi’s zouden hebben gedaan. Het is de moeite waard om eens op de keper te beschouwen of het allemaal echt zo door en door ‘slecht’ is om mensen terug te sturen naar land van herkomst/hun roots.

Laten we eerst naar het dwang-aspect kijken. Het is wreed om mensen die bijvoorbeeld al generaties in het Westen wonen bruut uit hun huis te zetten en ze plompverloren op het vliegtuig naar Marokko te zetten om maar wat te noemen. Echter kan het natuurlijk ook dat mensen diep in hun hart net zo lief of zelfs liever daar zouden zijn waar hun roots liggen. Hier zijn niet al te algemene uitspraken over te doen; het verschilt per etnische groep en per individu. Een grote rol spelen natuurlijk de economische en politieke omstandigheden alhier en aldaar.

Stel dat we remigratie als richtlijn nemen (vergelijkbaar zou je kunnen zeggen dat we nu omvolking als richtlijn hebben), dan zou er op ingezet kunnen worden om mensen hiertoe te stimuleren door het ook aantrekkelijk te maken. Een aantal zal vanzelf gaan als de het economisch tij in Nederland achteruit gaat, maar zo niet kan er ook gedacht worden aan een zekere ‘vertrekpremie’ of iets dergelijks. Hoe dan ook kan het leiden tot een situatie waar uiteindelijk alle partijen gelukkiger van worden.

De vraag is of je mensen echt wat aandoet om ze uit Nederland weg te sturen. Dat een groeiende groep autochtone Nederlanders zelf wil emigreren is een teken aan de wand: zo geweldig is het hier blijkbaar ook weer niet. Sowieso begint Nederland wat overvol te raken. Dat allochtonen niet terug willen ligt deels aan de politieke/economische omstandigheden elders. Het is reëel hier rekening mee te houden, maar alsnog kan het uitgangspunt zijn dat mensen in principe (idealiter) remigreren.

Als bepaalde groepen echt problematisch zijn voor de samenleving kan er ook wat meer dwang worden ingezet. Uiteraard is dit niet ‘leuk’ voor wie dit overkomt. Maar blanken moeten ook zichzelf niet vergeten. De bovengenoemde uiteenzetting laat zien dat er echt iets aan de hand is en echt iets op het spel staat.

Hoever zou het moeten gaan? Moet iedereen van niet-Westerse komaf terug? Wat mij betreft is dat onwenselijk en onhaalbaar. Mijn uitgangspunt is dat respectievelijke oorspronkelijke volken van Europa zich weer thuis in hun eigen land gaan voelen. Dominant blank is een prima motto. Over precieze aantallen/percentages valt natuurlijk te twisten.

Voor mensen van buitenlandse komaf die dit stuk lezen kan dit misschien helemaal verkeerd vallen. Echter, sommigen zoals bijvoorbeeld Jonathan Krispijn of Shashi Roopram zien juist de waarde in van een dominante blanke samenleving – ook al zijn zij zelf niet van Europese komaf – en gunnen het blanke mensen ook gewoon om zich thuis te voelen in hun eigen steden. Ook ontmoette ik ooit een dame uit de Nederlandse Antillen die weer naar het land van herkomst remigreerde omdat ze Nederland niet meer herkende door de islamisering. Ook voor allochtone mensen heeft de bestaande cultuur van de samenleving waarde.

En nogmaals, dit thema hoeft niet tot een conflict te leiden. Het kan op een voor alle partijen wenselijke manier opgelost worden.

De reden dat mensen zulke moeite met het idee van remigratie hebben is vanwege een vermeend beladen verleden, waar horror mee geassocieerd wordt en een verlammend schuldgevoel aan wordt gehangen. De vraag hier is natuurlijk of dit wel zo reëel is.

Het hete hangijzer wat ook maar enig blank identiteitsdenken lam legt is het naziverleden. Mensen denken daarbij aan hoe de Duitsers hun eigen land en later de door hen bezette landen ‘etnisch zuiverden’ van onder andere Joden en Zigeuners. Opmerkelijk is het trouwens dat het hierin veel vaker over de Jodenvervolging gaat dan over het lot van de Zigeuners onder de nazi’s. Het meest hete aan dit hangijzer is hoe deze mensen uiteindelijk om het leven gebracht zouden zijn: onder andere door middel van ‘gaskamers’. Sindsdien wordt dit er telkens bij gehaald om te zeggen: “Kijk, dit gebeurt er als we onderscheid op etniciteit gaan maken”. Laat staan als alleen al het woord ‘etnische zuivering’ klinkt of iets wat daarop lijkt.

Als we de etnische politiek van de nazi’s kritisch beschouwen blijken een aantal dingen juist niet helemaal te passen binnen het horror-achtige imago hiervan. En er spelen een aantal belangrijke contextuele zaken die vaak over het hoofd worden gezien. Laten we ten eerste daar eens naar kijken. Voor de duidelijkheid: het is absoluut niet de bedoeling om te gaan zitten vergoelijken hoe er duizenden, zo niet miljoenen onschuldige mensen zijn om het leven gekomen in wat bekend is geworden als ‘de holocaust’. Het gaat er om de wil van de nazi’s om hun land etnisch te zuiveren in perspectief te plaatsen.

Dat Joden vervolgd gediscrimineerd en later geïnterneerd werden onder de nazi’s kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Het is lastig om je in te leven in de tijd waarin de aanloop hiernaar plaatsvond, maar bedenk in ieder geval: Duitsland had WO1 verloren en zat vervolgens met gigantische ‘herstelbetalingen’ van het Versailles verdrag. Ondertussen heersten er gigantische inflatie en armoede. Ook was het een roerige tijd waarin de dreiging van communistische revoluties (zie wat het in o.a. Rusland al had aangericht) constant aanwezig was.

Joden speelden in al dit ongerief een grote, zo niet doorslaggevende rol: zowel in het ontlokken van WO1 en Amerika hierin betrekken middels de Balfour-verklaring als in het plegen van intern verraad in Duitsland. Het valt buiten de scoop om hier diep op in te gaan. Ook in de armoede na WO1 maakten Joden het binnen Duitsland er niet beter op, onder andere doordat Joodse bankiers hoge rentes vroegen. Onderwijl brachten Joden een bepaalde cultuur naar Duitsland waar ook niet iedereen blij mee was: onder andere ‘moderne kunst’, en zeer losbandige seksualiteit; in Weimar-Berlijn was weinig te gek. Ten slotte waren Joden de primus motor van de communistische revoluties in Europa, ook in Duitsland. Vrij naar Solzjenitsyn: Niet elke Jood was een communist maar simpel gezegd was er zonder Joden geen communisme geweest.

Natuurlijk blijft het ongemakkelijk en onterecht om elke Jood hierom te discrimineren. Maar wat dit stuk vooral wil zeggen is dat soms een bepaalde groep in zijn geheel als een probleem kan worden gezien. De bedreiging als groep manifesteerde zich nog meer toen in 1933, nadat Hitler kanselier was geworden (en nog geen enkele discriminerende maatregel had ingevoerd!) het internationale Jodendom Duitsland de oorlog verklaarde middels een boycot. Dit alles bij elkaar is naar mijn idee meer dan genoeg aanwijzing om te zeggen dat hier een serieus gevaar uitgaat, een bepaalde destructieve kracht voor een samenleving.

Het is, gegeven deze informatie, niet verwonderlijk dat Hitler hier iets tegen wilde doen. De discriminerende maatregelen beoogden dat Joden minder invloed konden uitoefenen op belangrijke posities. Hitler zag hen vooral als vijanden omdat de Joden achter het communisme zaten. Hij wist uiteraard niet precies wie er individueel gezien wel en niet zijn vijanden waren. Overigens is het niet zo zwart-wit dat álle Joden onder Hilter werden vervolgd of geïnterneerd, maar dit valt wederom buiten de scoop. Hoe dan ook wilden de nazi’s hun land ‘zuiveren’ van hun invloed en het liefst ook van de mensen zelf.

We denken hierbij al gauw aan de concentratiekampen waaraan de meest afschuwelijke horrorverhalen worden toegeschreven. Overigens bestonden de concentratiekampen ook al voor WO2 en dienden ze voornamelijk als ‘heropvoedingskampen’ voor bijvoorbeeld politieke tegenstanders maar ook alcoholisten. Hoe dan ook, het doel van de nazi’s was om hun land te ontdoen van ‘schadelijke, subversieve elementen’. Dat hield niet per se Joden in, maar Joden vielen daar dus wel onder. Voor Joden was de richtlijn om ze te laten vertrekken uit Duitsland.

Een regeling die door de nazi’s hiertoe was getroffen, opvallend genoeg in samenwerking met Joodse organisaties in Duitsland was het Haavara (transfer) verdrag. Dit hield in dat Duitse Joden naar Palestina konden emigreren. Belangrijke voorwaarden waren dan dat Joden hun bezittingen in Duitsland verkochten en van dit geld, eenmaal gearriveerd, in Duitsland geproduceerde goederen kochten (het was tevens een maatregel voor Duitsland om iets tegen de boycot te doen).

De politiek van Hitler en de nazi’s m.b.t. het Jodendom is er altijd op gericht geweest Joden uit de samenleving te doen verbannen. In 1938 maakte Reinhard Heydrich het plan om een emigratie operatie op te zetten, teneinde in 8-10 jaar de Joden uit het Duitse Rijk te doen (gedwongen) emigreren. Om dit plan financieel haalbaar te maken maakte Hjalmar Schacht het plan om Joodse bankrekeningen te bevriezen en deze vermogens te gebruiken om de emigratie te financieren. Er werden nog vele plannen meer bedacht. Bekend is het Madagaskar-plan. De meeste ketsten weer af, maar de emigratie(politiek) ging door, ook tijdens de oorlog.

Tijdens de oorlog maakten de Duitsers plannen om de Joden te verbannen naar nieuw veroverde gebieden in het Oosten. Hiervoor werden onder andere de getto’s en de concentratiekampen zoals Auschwitz, Sobibor en Treblinka opgericht. We associëren deze getto’s en kampen nu met afschuwelijke toestanden. Hierbij moet opgemerkt worden dat dit zich in een oorlogssituatie afspeelde. Vooral aan het einde van de oorlog was de situatie in de concentratiekampen hels te noemen, maar dit had alles te maken met hoe Duitsland, inclusief haar infrastructuur, zelf leed onder de oorlog en primaire levensvoorzieningen niet meer aangevoerd konden worden in de (overbevolkte) concentratiekampen.

Het is altijd nazi-politiek geweest om de joden te doen emigreren: naar Palestina, dan wel naar Amerika, een kolonie in Afrika, Oost-Europa en meer ideeën hebben de revue gepasseerd. De omstandigheden waaronder dit gebeurde waren vaak schrijnend maar dit, nóch een letterlijke vernietiging van het Joodse volk is ooit bewezen opzet te zijn geweest van de nazi’s. Dat Joden in kampen aan het werk werden gezet tijdens de oorlog was een kwestie van improvisatie: de Duitsers moesten wapens en andere zaken produceren en besloten Joden daarvoor aan het werk te zetten. Vergelijkbaar met hoe in Amerika uiteindelijk vrouwen het werk in de wapenfabrieken deden, wat ook zeer ongewoon was voor die tijd. Het is improvisatie in oorlogstijd.

Het valt buiten de scoop van dit essay om er diep op in te gaan en het wordt ook minder als benchmark gebruikt om etnische zuiveringen als iets afschuwelijks af te schilderen, maar grofweg kan men zeggen dat er voor Zigeuners eenzelfde soort beleid bestond als voor Joden. Het verschil was overigens dat joden echt als problematische vijanden, staatsgevaarlijk werden gezien en Zigeuners vooral als parasieten. Over de exacte getallen hoeveel Joden en Zigeuners uiteindelijk ten deel vielen aan de internering in de concentratiekampen en hierbij omkwamen lopen de schattingen uiteen.

Het getal van ‘6 miljoen’ Joodse slachtoffers is alom bekend. Voor de zigeuners doen in de officiële vertelling aantallen van 30.000 tot 1 miljoen doden de ronde. Op de vraag of er daadwerkelijk gaskamers hebben bestaan gaat dit essay niet in. Wel kan er gerust gesteld worden dat veel aantallen door de jaren heen drastisch zijn bijgesteld. De ‘6 miljoen’ is als mantra gebleven ook al zijn de slachtofferaantallen van de kampen drastisch herzien (voorbeeld: Auschwitz van 4 naar 1-1,5 miljoen doden, volgens sommigen liggen de aantallen nog veel lager).

Het is goed om alvast op te merken dat, zelfs als de gaskamers daadwerkelijk bestaan hebben, het nog geen reden is om deze altijd te associëren met etnische zuiveringen. En de 20e eeuw heeft laten zien dat etnische zuiveringen absoluut niet enkel door nationalistische bewegingen worden nagestreefd. De communisten hielden verschrikkelijk huis in onder andere Oekraïne.

De vervolging van Joden (en Zigeuners) en bijbehorende internering en gedwongen verbanning door de nazi’s hebben zeer veel leed aangericht. Echter, zoals hierboven beknopt is toegelicht, was er een belangrijke context waarin de ‘zuivering’ plaatsvond, waarvan sommige aspecten wat duidelijker de politiek van verbanning van de nazi’s rechtvaardigden dan andere.

In het verleden zijn vaak etnische conflicten met veel geweld gepaard gegaan. De vertelling over de Jodenvervolging ‘bevestigt’ dat beeld. Echter is het belangrijk om in te zien dat veel ellende een ongelukkig gevolg was of samenspel met de oorlog die in september ‘39 officieel begon en vanaf mei 1940 escaleerde. Het is belangrijk om te benadrukken dat de nazi’s dit, in ieder geval voordat de oorlog begon, op een humane, fatsoenlijke manier pleegden op te lossen.

Had de tweede wereldoorlog niet plaatsgevonden, dan hadden de nazi’s hun etnische zuivering naar alle waarschijnlijkheid op een meer humane manier uitgevoerd. Het Haavara verdrag had voortgezet kunnen worden of een oplossing à la Madagaskar had gerealiseerd kunnen worden voor de Joden. Het blijft speculatief. Toch is het een belangrijke kanttekening bij deze etnische zuivering, die als het ultieme kwaad wordt afgeschilderd.

Sinds WO2 is in het Westen het mantra “Dit nooit weer.” gaan gelden. Met een sterke nadruk op de Jodenvervolging en de “holocaust” werden het onderscheid maken op etniciteit en in het bijzonder etnische zuiveringen ten doel gesteld voor eeuwig uit te bannen. Veel mensen weten dat het alsnog fout is gegaan in onder andere Rwanda en meer recent Myanmar. Wat echter maar weinig mensen weten is dat “Dit nooit weer” meteen na de oorlog al niet haalbaar bleek. De grootste etnische zuivering die ooit plaatsvond: Duitsers na WO2.

Na WO2 werden Duitse burgers op zeer brute wijzen hun huis uit gejaagd en verbannen uit onder andere Polen, de Sovjet-Unie, Roemenië en Tsjechië. Schattingen lopen uiteen van 12 tot 17 miljoen Duitsers. Het aantal doden wat hierbij viel wordt minimaal geschat op zo’n 500.000 en loopt waarschijnlijk in de miljoenen. Sowieso is er maar weinig bekend bij het grote publiek over het afschuwelijke lot van de Duitsers na WO2: verkrachtingen, hongersnood, deportatie, internering, plundering, verwoesting. De etnische zuivering was echter de grootste uit de gehele geschiedenis. Uiteraard zijn er gebieden waar veel grotere genocides hebben plaatsgevonden zoals de oorspronkelijke bevolking nadat Amerika ‘ontdekt’ werd en gebieden waar de bolsjevieken hebben huisgehouden. Echter, als het gaat om puur als etnische zuivering bedoelde gebeurtenissen is Duitsland direct na WO2 het grootste in aantal personen.

Deze etnische zuivering berustte vooral op wraakgevoelens. Er was dan ook geen regeling getroffen om de operatie in goede banen te leiden, zoals de Duitsers dat bijvoorbeeld wel trachtten met de Joden. Veel (verdreven) Duitsers kwamen in het naoorlogse Duitsland om het leven mede omdat het land in puin lag. Het is een tragische bladzijde uit de geschiedenis die maar bij weinigen bekend is. Dit heeft gezien het ‘Dit nooit weer’ mantra iets cynisch.

Kort gezegd zitten we aan de ene kant met een taboe op etnische zuivering omdat een bepaald volk zou hebben laten zien tot wat voor verschrikkelijks dit kan leiden (het meeste van deze claims overigens zonder bewijs), terwijl ondertussen datzelfde volk slachtoffer was van de grootste verschrikkingen door etnische zuivering! De Duitsers wilden hun land ‘etnisch zuiveren’ op een menswaardige manier. Himmler zou zelf hebben gezegd dat een verwoesting van een volk op zijn Bolsjewieks “un-Germanisch” is.

Sinds de tweede wereldoorlog zijn er, als eerder aangehaald nog meer genocides geweest, zoals Rwanda en Myanmar. Ook wat de CCP aanricht tegen de Oeigoeren kun je een genocide noemen. Dit alles leidt tot enige consternatie in het Westen, maar toch komt het niet in de buurt van hoe men de Jodenvervolging heeft veroordeeld. Her lijkt dat Joden met hun verhaal over de “holocaust” zodanig onze empathie hebben veroverd dat we weinig ruimte meer over hebben voor andere, overigens vandaag de dag, bedreigde/vervolgde volken.

Laat staan dat Westerlingen eens nadenken of zij, ‘blanken’ niet zélf bedreigd worden met een zekere vorm van genocide. Het is vreemd dat we aan de ene kant “dit nooit weer” zeggen en aan de andere kant, bij de minste overweging dat we zelf misschien wel eens aan het korte eind trekken (wat onmiskenbaar de Duitsers dus al is gebeurd) dit mantra juist tégen ons gebruikt wordt. Strikt genomen zou het voor iedereen moeten gelden.

De aap uit de mouw..

Om maar niet langer om de hete brij heen te draaien: wat is hier aan de hand? Sinds de tweede wereldoorlog kijrgen blanke mensen om de haverklap te horen dat ze geen onderscheid op etniciteit/nationaliteit/religie mogen maken “want ‘kijk’ waar het naar leidt”.. Terwijl blanken/slavische volken ondertussen in het recente verleden zelf behoren tot de grootste slachtoffers van volkeren-/massamoorden, en je hier maar weinig over hoort. Naast Duitsers vielen met name Russen en Oekraïeners ten prooi aan wat je gerust etnische zuivering kan noemen, door de communisten.

Het zou logisch zijn om ook deze mensen te herdenken als ‘dit nooit weer’ daadwerkelijk het leitmotiv van het Westen is geworden. Immers ‘dit nooit weer’ geldt dan toch ook voor je eigen volk en je mag er ook bij stilstaan te herdenken wat er in het verleden is gebeurd. Door meer stil te staan bij trauma’s van de eigen voorouders zouden landen echter meer etnisch/nationaal bewust worden.. en daar komt de aap uit de mouw.

Op de keper beschouwd is het mantra ‘dit nooit weer’ vooral effectief in het demoniseren en voorkomen van nationalistische blanke gevoelens/bewegingen. Als we het zouden zien in perspectief van wat ons eigen volk of broedervolk overkomt zou dat uiteraard juist nationalistische gevoelens opwekken. Hetzelfde geldt voor het slavernijverleden. Ook blanken werden vroeger door verschillende volken tot slaaf gemaakt – dit ging zelfs door nadat Europa zelf de slavernij afschafte – zie o.a. Thomas Sowell. Echter wordt dit verleden er niet vaak bij gehaald, hoogstwaarschijnlijk om dito redenen.

Het valt buiten de scoop van dit artikel om na te gaan waar deze tendens vandaan komt om juist blanke nationalistische gevoelens te onderdrukken. In ieder geval doen we er zelf goed aan hier eens mee te stoppen. De anti-blanke propaganda neemt, hoewel vaak zeer subtiel, vrij bizarre en extreme vormen aan. In de bovengenoemde redenen staat uiteengezet hoe demografische verandering de samenleving schaadt en vervolgens dat het taboe om daarover te praten eigenlijk onzin is.

Het zal even wennen zijn om dit alles te internaliseren en in die zin weer van onszelf te houden. We zijn het zo gewend geworden te denken vanuit wat goed is voor de wereld, voor andere volken. We moeten eens van “ander volk eerst” naar “eigen volk eerst” en ons goed realiseren dat het ook gewoon gedaan kan zijn met je volk/cultuur. Het is al vaak gebeurd in de geschiedenis. Overigens nogmaals, ‘eigen volk éérst’ wil niet zeggen dat je vijandig bent met andere volken. Het is gewoon een kwestie van zelfbehoud.

Op wat voor manieren en welke schaal een uit te denken remigratie plaats zou moeten vinden ligt uiteraard open voor veel discussie. Primair is het belangrijkste om het taboe erop te breken. Het is het slimste om er niet mee te wachten totdat je een etnische minderheid bent in je eigen land.

We moeten het idee loslaten dat het ‘goed’ is als we iedereen hier maar onderdak blijven verschaffen. Veel migranten komen bedrogen uit in een Westerse achterstandswijk. Bovenal: we moeten eens aan onszelf gaan denken.