Dit blog was nooit gelanceerd geweest als er niet zoveel absurde destructieve taboes zouden bestaan in onze samenleving. Ik zou veel kunnen bloggen over de hypocrisie van de woke, van het ‘anti-racisme’, het politiek correcte denken, het doorgeslagen centraal stellen van het individu in onze samenleving, de gendergekte, maar laat ik beginnen met mijns inziens de moeder aller taboes van onze Westerse samenleving, tevens het meest destructieve: ‘antisemitisme’.

Een hoop lezers, als ze nog niet afgehaakt waren bij andere artikelen zullen het weer benauwd krijgen met dit artikel. Ikzelf persoonlijk heb het er soms ook nog moeilijk mee dat ik hier doorheen gebroken ben om zo maar te zeggen, maar uiteindelijk weet je dat er niet heel veel anders op zit. Er ís een bepaald probleem met het Jodendom en je komt niet weg met uitvluchten als: “Elk geloof heeft zo zijn fanaten”, of “het is slechts een kleine groep”. Laat staan dat we met de huidige uitzonderingspositie voor Joden door moeten gaan wat betreft kritiek.

Het is niet alleen redelijk en gepast om Joden, net als elke andere religie of volk, kritisch te kunnen beschouwen, het is van levensbelang voor onze maatschappij. Ik zou zeggen, al hoop ik natuurlijk dat ik overdrijf, een existentiële kwestie. Hieronder zal ik dat proberen om genuanceerd uit de doeken te doen. Het stuk is uit een Westers perspectief geschreven, maar het meeste geldt net zo goed, zo niet nog urgenter, voor de rest van de wereld.

Allereerst: Joden zijn verantwoordelijk voor een hoop leed wat door de geschiedenis heen is aangericht. Denk bijvoorbeeld aan de Russische revolutie, de eerste wereldoorlog en óók de tweede wereldoorlog. Wie hier gelijk afhaakt en dit afdoet als een ‘antisemitische complotsite’ raad ik de boeken “The Jewish hand in the World wars“, “Tell the truth and shame the devil” (geschreven door iemand van Joodse komaf) en werken van Aleksandr Solzhenitsyn aan, of de documentaire “Europa, the Last Battle“, hoewel in dit laatste wat fouten zitten en de nazi’s wat te geïdealiseerd afschildert.

Joden spelen in deze conflicten en diverse revoluties, die zoals de Russische revolutie vaak uitmondden in genocides een grote rol. Zo is het communisme een Joodse uitvinding, en werd het ook gefinancierd door Joodse bankiers. Ook de pers, veelal in Joodse handen, speelde een om maar zo te noemen discutabele rol ten tijde van bijvoorbeeld de eerste wereldoorlog. Om niet (maar dus wel) te zeggen: ze verspreidde de meest idiote propaganda en leugens om landen tegen elkaar op te zetten.

De discutabele Joodse rol in vele conflicten gaat veel verder terug dan de 20e eeuw. Zeer waarschijnlijk de Franse revolutie welke tevens een groot bloedbad was en volgens sommigen, zoals Christopher Jon Bjerkness was zelfs de kerstening van Europa al een sinister Joods plan en hadden ze ook een rol in het aanzetten tot de kruistochten. Het valt hier buiten de scoop om precies erop in te gaan tot in hoeverre deze claims onderbouwd zijn.

Hoe dan ook, al het leed wat ze hebben aangericht moeten we erkennen. Het is zowel belangrijk voor Europa bijvoorbeeld om de eigen oorlogstrauma’s te verwerken, als om te begrijpen wat de precieze toedracht is. Nu is het zo dat er betrekkelijk zeer weinig aandacht is voor Europese trauma’s en al helemaal geen aandacht voor wat voor rol Joden/het Jodendom hierin hebben gespeeld. Dit laatste is vooral belangrijk om te voorkomen dat er nog een keer zoiets gebeurt – “Dit nooit weer” geldt bijvoorbeeld voor de saturatiebombardementen op 61 Duitse steden, uitgedacht door ene Lindemann..

Kortom, voor zowel historische accuraatheid als puur zelfbehoud is het belangrijk om te begrijpen hoe de vork in de steel zit. Er zitten grote risico’s aan om hiervan weg te kijken. Wie zich verdiept in doctrines van de Joden en waar hun zekere fanatisme vandaan komt ontdekt gaandeweg dat hier een zekere religieuze drive achter zit en een agenda. Om dit te begrijpen is het van belang zowel deze agenda te doorgronden als waar deze bezetenheid vandaan komen. Je kan het zien als zeer essentiële psychologie en antropologie.

Op het moment van schrijven rommelt het flink aan de Europese oost-grenzen. Rusland dreigt met een invasie in Oekraïne en Amerika zou heel Europa mee kunnen sleuren in een nieuwe wereldoorlog. Joden zijn zowel machtig in het Westen als in Rusland, en ook in Oekraïne. Zij spelen een grote rol bij het totstandkomen van dit conflict. Om dit in te zien en tot de bodem uit te zoeken, kan een nieuwe catastrofe voorkomen. Een taboe op ‘antisemitisme’ verhindert dit. Er staat hier iets gigantisch op het spel (later meer over het dreigende mondiale conflict).

Door het taboe op “antisemitisme” te doorbreken kunnen we kennis gemeengoed maken op hoe Joden invloed hebben uitgeoefend in voorgaande conflicten. Hoe zij zich hebben gefinancierd, hoe ze zich vervolgens hebben georganiseerd, hoeveel macht zij hebben, wat hun strategieën zijn, welke politici ze beïnvloeden, of bepaalde politieke bewegingen als proxy’s voor eigen gewin steunen en ga zo maar door. Het is evident dat deze kennis gigantische catastrofes kan voorkomen!

Ten tweede lijden vele volkeren momenteel al onder de oorverdovende stilte, onder de taboes wat betreft kritiek op Joden. Leg het bijvoorbeeld een Palestijn uit dat wij Joden hun gang laten gaan in (nieuw-bezette gebieden in) Palestina en het Palestijnse volk daarbij marginaliseren, leidend tot zeer veel leed. “Ja we laten ze hun gang gaan, want ze zijn het uitverkoren volk en bovendien zijn wij het ze schúldig omdat we (vermeend) genocide op hen hebben gepleegd.” Zoiets? “En het is not done om ze te bekritiseren, dus helaas voor jullie beste Palestijnen”??

Het legt mooi bloot hoe schuldgevoel, taboes en emotionele chantage slechte raadgevers zijn. We zouden pas jegens de Palestijnen een faire positie kunnen innemen als we zelf op een meer objectieve manier naar het Palestijns-Israëlische conflict kunnen kijken. Het stigma van ‘antisemitisme’ op een reëel perspectief kost mensenlevens. Ook in andere landen, zoals bijvoorbeeld Rusland heeft de plaatselijke bevolking veel te lijden onder Joden, in dit geval vooral door corruptie. Om deze problemen aan te pakken is het nodig om het beestje bij de naam te noemen.

In het verlengde hiervan: door het taboe om ook maar te speculeren dat Joden achter een bepaalde wandaad zitten, wordt een andere groep de dupe. Het meest voor de hand liggende voorbeeld is 9/11. Je wordt meteen afgeschilderd als een ‘antisemiet’ of een ‘complotdenker’ om alleen maar te willen onderzoeken of, laat staan te concluderen dat de Israëlische geheime dienst hierachter zit, terwijl hier zeer veel aanwijzingen voor zijn. Moslims hebben nu (vooralsnog zonder bewijs) de schuld gekregen en hebben een zoveelste militaire campagne in het Midden-Oosten te verduren gekregen, met vele slachtoffers tot gevolg. Had men genoeg ‘antisemitisch’ durven zijn had deze onterechte campagne, die tevens tot grote vluchtelingenstromen leidde, in de kiem gesmoord kunnen worden.

Bovenstaande toevoeging is belangrijker dan op het oog lijkt. Het komt vaak voor dat er op zijn Machiavelliaans, de schuld in iemand anders schoenen wordt geschoven. Dit geldt niet alleen voor volken, maar ook voor politieke doctrines en ideologieën. Het valt buiten de scoop om er hier helemaal op in te gaan maar het komt erop neer dat onterecht soms een zeker falen aan een ideologie verweten wordt, terwijl de echte reden kwade opzet was.

Zo wordt ‘liberalisme’ verweten dat het seksuele degeneratie verspreidt. Voorzover we dit al zo kunnen noemen: het is onredelijk om de seksualisering van de maatschappij puur op het conto van liberalisme te schrijven. Er zit namelijk een zekere (Joodse) agenda achter deze seksualisering – het is niet dat deze spontaan is ontstaan nadat we God dood hebben verklaard (al speelt dat zeker ook een rol). Het nadeel van een valse beschuldiging aan een ideologie is dat je daarmee ten eerste de primaire boeman buiten schot laat en ten tweede ook zinvolle aspecten van een ideologie met het badwater wegspoelt. Zo willen velen ook van het “Verlichtingsdenken” af, terwijl met rede en empirie in principe niet zoveel mis is.

Kort gezegd, door je aan het taboe op kritiek op Joden te houden spaar je misschien een enkele tere ziel, maar je dupeert er hele bevolkingsgroepen mee, of je doet in ieder geval de waarheid grondig te kort. Ook voor Joden zelf ligt het voor de hand dat eerlijk het langst duurt. Dit brengt ons tot het volgende punt:

Kritiek is gezond, ook voor Joden zelf.

In principe is het logisch om kritiek op elkaar te uiten, waar men ook van kan groeien. Goede vrienden geven elkaar ook kritiek, omdat dit hen ook helpt. Zoiets doe je vaak omdat je om iemand geeft en persoonlijk ben ik vaak mensen zeer dankbaar als ze mij kritiek geven. Dit ervaar ik als waardevol en een teken van verschilligheid.

Joden hebben door de eeuwen heen veel last gehad van vervolgingen, discriminatie, verbanningen, pogroms, razzia’s en (pogingen tot) genocide. Deze problemen beginnen ermee dat Joden over de hele wereld verspreid in verschillende gastlanden wonen/woonden. Op het moment dat het niet botert tussen een gast en zijn of haar gastland leidt dat tot een conflict, vergelijkbaar met hoe in een studentenhuis soms de gewoontes van een nieuwe bewoner niet matchen met die van bepaalde oudere bewoners.

Het is een vrij open deur dat het in Joden hun eigen belang is dat ze bij een conflict ook kritiek op henzelf ter harte nemen. Zo kunnen ze leren voor een volgende situatie. Vergelijkbaar bijvoorbeeld met hoe Frankrijk en Duitsland nu vredige naties zijn. Zij waren lange tijd vijandig maar hebben geleerd met elkaar om te gaan, mede door te leren van een bepaalde situatie. Dit moet uiteraard van twee kanten komen.

Er is een tendens binnen het Jodendom echter om weinig aan introspectie of zelfkritiek te doen. Een Russisch spreekwoord is: “Een Jood zal je altijd vertellen dat hij is geslagen maar nooit waarom.” Alleen al dat het woord “antisemitisme” bestaat impliceert dat joden kritiek op of afkeer van hen zien als iets wat ligt aan de ander. Ook als het gaat om het bestrijden van antisemitisme hoor je nooit dat joden hun eigen gedrag eens gaan aanpassen.

Als je je een beetje verdiept in het Jodendom en het Joodse volk kom je erachter dat deze manier van denken, om de oorzaak van het antisemitisme bij de ander te leggen een belangrijke doctrine is, in ieder geval binnen bepaalde religieuze kringen. Er zijn genoeg rabbijnen te vinden die prediken dat antisemitisme aangeboren is bij niet-joden, of ze doen het af als simpelweg jaloezie. Ze baseren zich hierbij vaak op oud-testamentische verhalen. De documentaire “Defamation“, gemaakt door een Israeliër, laat op vrij schokkende wijze zien hoe Joodse kinderen al van zeer jongs af aan verteld worden, of beter gezegd geïndoctrineerd worden met het idee dat de rest van de wereld hen haat. Ook in Nederland is dit zichtbaar, bijvoorbeeld met hoe Joodse scholen met zeer hoge hekken en beveiliging omgeven zijn. Dit geeft een schoolgaand kind voor het leven het idee dat er een zekere vijandigheid en dreiging is uit de buitenwereld.

Het punt wat ik hierbij wil maken is dat deze houding weinig constructief is en zelfs zeer gevaarlijk. Als joden altijd het probleem bij de ander blijven leggen zullen ze doorgaan met hun blijkbaar problematische gedrag. Ze zullen geneigd zijn zich argwanend, paranoïde of ronduit vijandig te verhouden tot niet-joden. Uiteraard wil ik daarbij niets afdoen aan dat er soms gewoon (acuut) een dreiging uitgaat vanuit bepaalde groepen, maar dit wordt mede in stand gehouden door Joden hun onaangepaste manieren. Een bekende (abusievelijk aan Einstein toegeschreven) uitspraak is dan ook: “Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen, en dan verschillende uitkomsten verwachten”.

Als zij niet in staat zijn tot zelfkritiek is dat nog tot daar aan toe, het is echter nog wel aan hun niet-joodse medemens om hen toch op punten van kritiek te wijzen. Laffe stilte leidt hoogstwaarschijnlijk weer tot een conflict en veel leed, ook aan Joodse kant. Zachte heelmeesters maken immers stinkende wonden. Kritische analyses kunnen dit juist voorkomen, net als vrienden/huisgenoten die elkaar de waarheid zeggen conflicten kunnen deëscaleren.

Ten vierde, een open deur, is het hypocriet dat er zo’n stigma op antisemitisme zit terwijl dat voor andere etnische groepen niet geldt. Om er een cliché bij te halen: blanken, Europeanen. Als je in de media ziet hoe vaak en makkelijk blanken als problematisch worden weggezet op de een of andere manier staat dat in geen vergelijking met hoe er op de tenen gelopen wordt m.b.t. joden. In Hollywood-films, bijvoorbeeld over WO2, worden stereotypes gemaakt van Duitsers die je, mocht je taalkundig verveeld raken, “anti-Germanisme” zou kunnen noemen.

In het Nederlandse medialandschap is het absoluut not done om te speculeren over dat ‘de Joden ergens achter zitten’, terwijl het absoluut ok is om Joden hier te vervangen door bijvoorbeeld Russen of Chinezen. Dit is een absurde en destructieve dubbele standaard die elke rechtvaardiging mist en bovendien zoals eerder beschreven leidt tot een onterechte hetze/gewapend conflict tegen de verkeerde vijand.

Ten vijfde moet gezegd worden dat het woord “antisemitisme” als een tang op een varken slaat. Het woord ‘semitisch’ is gebaseerd op een bijbelse etnische terminologie: Het zijn de nakomelingen van Sem, de zoon van Noach. Hiertoe worden volken gerekend die in het huidige midden-oosten leefden. Het overgrote deel van de hedendaagse (Ashkenazi) Joden stamt echter af van de Khazaren en zijn dus strikt genomen geen ‘Semieten’. Palestijnen stammen hier ironisch genoeg wel van af. Merk de absurde inversie van de werkelijkheid op: Joden zélf zijn strikt genomen antisemitisch.

Vanuit linguïstische en historische accuraatheid is het al wenselijk om het taboe op wat wij kennen als antisemitisme te breken. Vanuit een defensief oogpunt en om iets te doen aan leed wat momenteel reeds plaats vindt door Joods toedoen is het letterlijk van levensbelang om eerlijk en kritisch te kijken naar het Jodendom en hun agenda. Toch zullen veel mensen moeite hebben met “antisemitisme”. Hieronder zullen de belangrijkste tegenwerpingen ontkracht worden.

“Antisemitisme gaat echt te ver.” – Hier bovenstaand is genuanceerd beknopt uitgelegd waarom het niet meer dan redelijk en noodzakelijk is om je kritisch over het jodendom te uiten.

“We hebben allemaal gezien waar het toe leidt.” – Juist om leed te voorkomen is het belangrijk om kritiek op elkaar te hebben, leidende tot betere verhoudingen. Verder zijn door de decennia heen een hoop claims geassocieerd met de ‘holocaust’ een fabeltje gebleken, oorlogspropaganda. En zelfs al zouden ál deze verschrikkingen daadwerkelijk gebeurd zijn, dan is de aanname alsnog volstrekt ongefundeerd dat dit per se nog een keer zou gebeuren als we ons weer toe zou den staan kritisch te zijn naar Joden.

De gruwelen van de holocaust worden ten slotte overschaduwd, in ieder geval in aantallen doden, door ander genocidaal leed, aangericht door bijvoorbeeld de bolsjewieken in Rusland. Echter is er nu geen taboe op kritiek op Russen of iets dergelijks. Dit is een onverdedigbare dubbele standaard.

“Het zijn extreemrechtse complottheorieën, je bent in ‘de fabeltjesfuik’ gezwommen.” De auteur is het eens dat er een hoop onzin op internet wordt verspreid. Echter is het belachelijk om alle kritiek op joden af te doen als haatdragende complottheorieën van kwaadwillenden. Een hoop informatie is zeer goed gedocumenteerd. Voor de stelling dat Joden achter de communistische revolutie van 1917 zaten is bijvoorbeeld overtuigende documentatie. Niet zelden zijn het Joden zelf die voor controversiële zaken uitkomen. Zowel om erover op te scheppen als om uit de school te klappen.

Voor wat betreft de meer speculatieve theorieën binnen het ‘antisemitisme’: het is logisch om te speculeren, te theoretiseren over hoe een bepaalde organisatie precies werkt. Het is normaal om niet alles over een bepaalde groep te weten, en het is normaal dat groepen dingen geheim houden. Laat staan als er vijandschap bestaat. Uiteraard moet er wel voorzichtig omgegaan worden met aannames. Maar deze voorzichtigheid kan net zo goed inhouden dat men zich iets beter defensief opstelt, iets kritischer, achterdochtiger is.

“Joden zijn een diverse groep. Niet alle Joden doen (…).” – Wáarschijnlijk de meest gangbare tegenwerping en een belangrijke, omdat het wat mij betreft WAAR is. Het is inderdaad onrechtvaardig om alle leden van een bijvoorbeeld etnische groep de schuld te geven van iets wat bepaalde lieden binnen die groep vermeend uitspoken. Een groep is echter niet de som van alle individuen. Een groep werkt ook als een soort organisme, of beter gezegd een organisatie.

Wie zich in het Jodendom verdiept merkt dat het uit verschillende sektes bestaat, waar ook weer een zekere machtsverhouding onderling tussen geldt. Het is de vraag hoe verschillende subsektes andere, of het Joodse volk in haar geheel beïnvloeden. Zoals eerder vermeld, wordt er binnen veel Joodse milieus een (overdreven) idee gecultiveerd dat er een zekere vijandigheid is vanuit niet-joden naar hen. Daarnaast wordt gepredikt dat joden ‘uitverkoren’ zijn én wordt er een zeker beeld van slachtofferschap gecreëerd, bijvoorbeeld door keer op keer de holocaust aan te halen. Hiermee wordt al een sterk groepsgevoel gecreëerd en daardoor zullen veel Joden een sterke loyaliteit aan hun groep hebben. Joden staan er in het algemeen dan ook om bekend goed georganiseerd te zijn en samen te werken.

Deze innige samenwerking maakt dat bijvoorbeeld seculiere Joden, die niets op hebben met een zekere religieuze agenda, door de groepsloyaliteit (of eerder groepsdruk?), onwillekeurig met deze agenda meewerken. Zie de staat Israël. Fanatiek religieuzen hebben een bepaalde agenda met deze staat. Seculiere Joden hebben vaak niet eens weet hiervan, maar zijn toch pro-Israël, of in ieder geval niet ertegen. Ze zullen vaak een partijdige houding aannemen ten faveure van Joden. Ze staan waarschijnlijk niet achter de vijandige houding naar niet-joden die in religieuze kringen voorkomt, maar door de groepsverhoudingen werken ze wel aan deze agenda mee.

Ik wil hiermee maar onderbouwen dat het soms zinvol is om te denken in groepen. In het geval van de Joden moet je hiermee uitkijken omdat het alsnog een diverse groep is. Echter is het op zijn plaats, net als bij andere groepen, om een generalisatie te maken op basis van cultuur, organisatie en ambities van een groep. Bij Joden moet altijd bedacht worden dat deze mensen zeer goed samenwerken.

Om af te sluiten moet erbij worden vermeld dat dit stuk niet pleegt op te roepen tot haat. Mijn visie, die ik later uitgebreider wil behandelen, is dat Joodse religieuze sektes zowel niet-Joden als Joden zelf manipuleren voor een bepaalde agenda. Joden zelf zijn zich vaak niet bewust van (een zekere kwaadaardigheid van) deze agenda en kunnen, door hun unieke geïndoctrineerdheid met zowel slachtofferschap als superioriteit, niet omgaan met kritiek – als deze kritiek überhaupt al gegeven wordt met alle taboes en censuur! Uiteraard vind ik het belachelijk om Joden als individu schuldig te zien, alleen maar op basis van dat ze ‘lid zijn’ van het clubje. Ik wil maar benadrukken dat dit clubje niet helemaal pluis is en dat het noodzakelijk is – ik zou zeggen een morele plicht – om het grondig, onbeschaamd te bekritiseren.

Ten slotte moet ik toegeven dat mijn obsessie met Joden ambivalent is. Aan de ene kant zie ik in wat voor kwaad en gevaar deze groep brengt, aan de andere kant vind ik het een interessante cultuur en voel ik me soms een beetje zielsverwant – eigenheimers als het zijn. Dit artikel zal ongetwijfeld bij veel mensen, Joden incluis, kwaad bloed zetten. Ik hoop echter dat men uiteindelijk zal inzien dat er geen haat maar oprechte zorgen achter dit blog zitten. Ik ben niet uit op een vijandigheid jegens wie dan ook.

Voel altijd vrij om me te contacteren met opmerkingen. Dit stuk blijft mijn visie. Ik kan niet garanderen dat er geen fouten in zitten. Ik sta zeer open voor discussie.