Inleiding tot communistische leugens.

Door de eeuwen heen zijn vele leugens gebruikt voor politieke doeleinden, om de mensenmassa’s te manipuleren. Veel hiervan hangt met religies samen. Sinds de “Verlichting” zien echter velen zich in het Westen als niet meer vatbaar voor bijgeloof en sinds de val van de muur denken nog meer dat er in het Westen geen kwaadwillende propaganda meer bestaat.

Dat er in de 20e eeuw veel (leugenachtige) propaganda is gemaakt is voor velen duidelijk. Zij denken dan echter vooral aan Josef Goebbels en misschien aan de communisten. Hoe dan ook denken velen dat er, met dat de koude oorlog is afgelopen, geen communistische propaganda meer bestaat, voorzover ze er daarvoor al bewust van waren.

Wie zich in communisme verdiept, komt er al gauw achter dat deze beweging vrij meedogenloos is in het bereiken van haar doelen. En erg gewiekst, doortrapt. De oppositie controleren behoort tot hun doctrines. Leugens zijn echter ook niet weg te denken uit de tactieken van de communisten. Sommige zijn zeer vergezocht, wat verraadt dat we met een doordachte strategie te maken hebben.

Dat communistische leugens alive and kicking zijn is voor velen een bittere pil om te slikken. Als dit echter bezinkt, dringt ook langzaam tot je door hoe destructief sommige van deze leugens zijn (geweest), of wat voor schade ze potentieel nog aan kunnen richten. Belangrijk dus dat we de waarheid, of beter gezegd de leugens onder ogen komen en ons te deprogrammeren van de propaganda. Als je je in een aantal hiervan verdiept hebt begin je bepaalde patronen op te merken. Hiermee kun je wellicht toekomstige leugens herkennen.

Veel van het onderstaande lijken op het eerste gezicht geen communistische leugens. Echter gaat het om bepaalde narratieven die uiteindelijk een zeker transitie naar communisme ondersteunen. Met communisme bedoel ik uiteraard niet een arbeidersparadijs maar hetgeen waar communisme in de praktijk toe doorgaans toe leidde: macht en bezit in handen van een klein kliekje, het vernietigen van privébezit en het verwoesten van volken en culturen.

En natuurlijk was/is de wereldregering/”wereldrevolutie” een fundamenteel onderdeel ervan.

Er zijn bepaalde patronen te herkennen. Zo komt emotionele chantage vaak voor (het inspelen op schuldgevoel), het creëren van een utopisch beeld, valse tegenstellingen, het creëren van angst, iets afschuwelijks als iets moois verkopen en het normaliseren van het abnormale door middel van mooie woorden die op de keper beschouwd weinig betekenis hebben. Vaak gebeurt het ook dat de tegenstanders van de agenda of mensen die de leugens doorzien gedemoniseerd en (mond)dood gemaakt worden.

Laten we beginnen met misschien wel de grootste leugen ooit: communisme als ideologie zelf.

1. Communisme als bevrijding van de arbeider

disclamer: Al is het Jodendom fundamenteel aan het communisme, wil ik absoluut niet alle Joden ergens de schuld van geven.

Communisme is een ideologie en een beweging die in de 19^e eeuw ontstond. Het heeft zich voorgedaan als een beweging die de arbeider zou bevrijden uit de slavernij die het kapitalisme vormde. Communisme zou een paradijs voor de arbeider teweegbrengen. Centrale doctrines hierbij waren/zijn (wereld)revolutie, gelijkheid en ‘emancipatie’.

Communistische ideologische en economische grondbeginselen werden uitgewerkt door Karl Marx, Friedrich Engels en Moses Hess. Naast dat de ideologie, die een zeer collectivistische inslag had en welvaart voor iedereen beloofde, moest worden uitgedacht, moest het volk worden warm gemaakt om de benodigde revolutie daadwerkelijk te plegen. Hiertoe werd propaganda veelvuldig ingezet.

Dit begon al in de 19^e eeuw, zo rond het jaar 1840. De eerste echt succesvolle communistische omwenteling vond plaats in Rusland in 1917, ten tijde van de 1^e Wereldoorlog.

De Russische Bolsjewistische revolutie was een bloedige burgeroorlog. Toen de communisten de macht hadden gegrepen en zetelden in het ComIntern hadden zij de mogelijkheid om de daad bij het woord te voegen en de idealen in de praktijk te brengen. Het bleek echter al snel dat van de mooie beloftes die waren gemaakt weinig waargemaakt kon worden, integendeel: het communisme richtte hevige bloedbaden bloedbaden aan, vernietigde bestaande culturen en sociale structuren en stortte volken in honger en armoede. Niet alleen in Rusland, maar ook in landen die later voor het communisme vielen zoals in Azië en Oost-Europa.

Er was een tendens zichtbaar, dat waar de communisten aan de macht kwamen, onder het mom van de politieke tegenstanders de mond te snoeren miljoenen mensen, vaak de intellectuele klasse, naar kampen zijn afgevoerd en/of vermoord. Ook bleek er telkens een overdreven verwoesting en verstoring van de traditionele cultuur plaats te vinden. In Rusland zijn vele kerken en kathedralen verwoest en in China heeft men het nog steeds niet graag over de “culturele revolutie”, wat neerkwam op de vernietiging van millennia oude cultuur/erfgoed.

De “bevrijding van de arbeider” bleek ook nogal een illusie. De communisten collectiviseerden de voorheen private bedrijven. Arbeiders moesten echter nog steeds werken voor deze bedrijven. Het economische model bleek echter minder goed te werken omdat het verbod op private onderneming bedrijven de prikkel ontnam om hun producten en diensten te verbeteren, wat je normaal tenminste wel hebt in kapitalistische systemen. Ook ‘bleek’ dat solidariteit niet op de grote schaal die het communisme voorstond werkte.

Communisme kwam of komt, uitzonderingen daargelaten, hoofdzakelijk neer op een totalitair, slecht functionerend systeem waarin privaat bezit en onderneming verboden waren en waarbij macht en bezit geconcentreerd raakten bij een kleine elite. Er was geen vrijheid van meningsuiting en in veel gevallen extreme armoede – al dan niet in scène gezet zoals de Oekraïense hongersnood (holodomor). Ook was het communisme een verstoring van de traditionele familie- en samenlevingspatronen.

De vraag is uiteindelijk of de ideologie/politieke beweging, zoals nu in gangbare geschiedschrijving wordt gezegd, “faalde”, of dat er achter bepaalde “uitwassen” een sinister plan zat, kortom dat het de bedoeling was om zoveel leed, verwoesting en verstoring aan te richten. Dit laatste is moeilijk voor te stellen voor veel mensen maar bedenk bijvoorbeeld dat de Russische revolutie ten tijde van WO1 plaatsvond en de aanstichter ervan, Lenin, vanuit Duitsland gestuurd was, op dat moment in oorlog met Rusland. Het kwam de Duitsers zogezegd ‘goed uit’ dat er binnen Rusland tumult en chaos uitbrak.

Het ongemakkelijke van deze kwestie is echter dat de verdere genocides, toe-eigening van kapitaal en culturele verstoring ook binnen de doctrines vallen van bepaalde Joodse sektes. Het valt hier buiten de scoop om er uitgebreid op in te gaan, maar enkele orthodox Joodse doctrines zijn bijvoorbeeld dat de rijkdom van de aarde in zijn geheel de Joden toekomt, dat niet-Joden afgodenaanbidders zijn en daarom hun god beveelt dat zij dood moeten en dat niet-Joden slaven moeten zijn van Joden.

Degenen die communisme als beweging groot maakten waren Marx, Engels en Hess. Marx kwam zelf uit een orthodox Joodse familie van talmoedische rabbijnen. Engels was niet Joods. Hess was een Jood en naast communist ook zionist. Marx schreef samen met Engels Het Communistisch Manifest en Het Kapitaal (Das kapital). Communisme als ideologie was niet in zijn geheel door Joden uitgedacht maar zij speelden er wel een prominente rol in.

Joden vallen pas het meest door de mand als drijvende kracht achter het communisme met de Russische revolutie. Deze revolutie gebeurde niet spontaan maar werd van buiten af gefinancierd. Joodse bankiers zoals Jacob Schiff financierden deze revolutie, vanuit kapitalistische landen. Ook de hoofdmoot van de revolutionairen bestond uit Joden, waarvan velen eerder waren verbannen uit Rusland. De machthebbers van de nieuw opgerichte Sovjet-Unie zoals Trotsky, Zivoniev en Kaganovich waren dan ook Joods – Lenin was de uitzondering.

De door Joden bestuurde Cheka was verantwoordelijk voor de goelags (werkkampen) en brute moord op de Russische bevolking. Ook achter de in scène gezette hongersnoden, zoals die in Oekraïne, zaten Joodse breinen. Wat betreft de culturele omverwerping van Rusland: het Christendom als religie werd onderdrukt. Kerken werden vernietigd.

Door de tegenstanders van het communisme, of in het algemeen de intellectuele klasse uit te moorden, hielden de machthebbers een makkelijker te regeren, tot slaaf te maken, dommere mensenmassa over. Kort door de bocht gezegd komt het communisme neer op tirannie van bepaalde joodse sektes en het vervolmaken van hun religieus ingegeven agenda. Dit wordt duidelijk als je ‘tussen de regels door leest’ in al het bovenstaande.

Het zijn ook Joden zelf, inclusief persoonlijk betrokkenen, die veel over dergelijke zaken opscheppen. Zo schreef de Rabbijn Harry Waton in zijn boek A program for the Jews and humanity: “The Communist soul is the soul of Judaism. Hence it follows that in the Russian revolution, the triumph of Communism was the triumph of Judaism”. Kort gezegd: Communisme is Judaïsme. Zo zijn er nog vele voorbeelden van uitspraken.

De leugen wordt nog verder duidelijk aangezien de Russische (“Russisch” kun je het vooralsnog niet echt noemen) communistische revolutie vanuit Wall Street gesteund werd door kapitalistische bankiers.

We kunnen dus concluderen dat het communisme als beweging zoals we die in het bijzonder vanaf 1917 hebben leren kennen, een leugen is. Het idee dat het de bevrijding van de arbeider zou teweegbrengen is een mooie façade, dekmantel voor wat er achter zat en natuurlijk een lokaas om de mensenmassa’s mee te krijgen. De omvang van deze leugen kan niet onderschat worden.

We moeten niet vergeten dat het communisme, in tegenstelling tot bijvoorbeeld het nationaal-socialisme, nooit grondig verslagen is. Laat staan de kliekjes/sektes die het als middel gebruiken om hun agenda verder te vervolmaken. Men moet goed op zijn hoede zijn, aangezien communisme sindsdien vaak met nieuwe namen als dekmantel ten tonele wordt gebracht.

De tactiek om iets vrij afschuwelijks te verkopen als iets wat juist bevrijding zal geven of een oplossing voor een (al dan niet verzonnen of zelf veroorzaakt) probleem komt vaak terug bij communisten. Dat is niet zo gek, immers is in feite dat in essentie de ideologie: volkerenmoord, culturele vernietiging, slavernij, tirannie en wereldheerschappij verkocht als bevrijding, emancipatie en solidariteit.

2. De tegenstelling communisme – kapitalisme

Wie de koude oorlog nog heeft meegemaakt zal vergroeid zijn met de tegenstelling kapitalisme – communisme. Het communistische oosten was de vijand van het kapitalistische vrije Westen. De tegenstelling bestond uit wel/geen vrij ondernemerschap, vrije pers, privé bezit en het behoud van culturele waarden. Deze verschillen werden dan ook vaak benadrukt.

De vraag is of de dichotomie wel op gaat of dat de twee ideologieën dichter bij elkaar blijken te liggen dan wordt gedacht. Er zijn een aantal zaken waaruit dat laatste is af te leiden.

Ten eerste is er de doctrine dat een economie geleid wordt vanuit een centrale bank. Deze zien we zowel bij kapitalisme als bij communisme. Centrale banken zijn zeer machtig en bepalend voor een economie omdat ze bijvoorbeeld wisselkoersen kunnen beïnvloeden door geld bij te printen wat tot inflatie leidt, waar velen de dupe van worden. Centrale banken zijn dan ook, ondanks dat we vaak niet beter weten dan dat ze nou eenmaal bestaan, zeer controversieel.

Ten tweede is er een onvermijdelijke tendens van kapitalistische economieën om meer communistisch te worden. Dit is overigens door Marx zelf voorspeld (hij zag kapitalisme sowieso als een voorstadium voor communisme). Grote bedrijven zullen door concurrentievoordeel steeds meer marktaandeel winnen, ten koste van de middenstand. Dit leidt tot oligopoliën of ten slotte monopoliën. In een monopolie is het voordeel van een kapitalistische samenleving weg, namelijk dat concurrentie bedrijven prikkelt om hun producten beter te maken.

We zitten momenteel, in het zogenaamde vrije kapitalistische Westen, in een fase waarin we het marktaandeel van bepaalde cooperaties en multinationals zeer snel groeit. Denk aan grote bedrijven als Amazon maar ook aan investeringsmaatschappijen als Vanguard en Blackrock die steeds meer in hun bezit krijgen, ten koste van particulieren. In veel Westerse landen, zoals bijvoorbeeld de VS, wordt landbouwgrond in toenemende mate opgekocht door (buitenlandse) investeerders. Over “land grabbing” in het globale zuiden hoeven we het niet eens te hebben.

Deze situatie doet denken aan communisme. Echter is het nu niet de overheid die bedrijven en bezittingen zogezegd ‘nationaliseert’ (eigenlijk is diefstal een betere term) maar zijn het grote bedrijven die hiermee zeer machtig worden en ook grote invloed op de politiek kunnen uitoefenen. Uiteindelijk líjkt dus aan kapitalisme een geleidelijke verwording tot een systeem wat de communisten vaak met grof geweld bereikten inherent te zijn (dit zou uiteraard niet zo hóeven te zijn).

Hierbij zien we ook nog eens dat veel van de grote spelers zelf een bepaalde ideologische agenda uitdragen: veel van de ‘woke’ propaganda komt bij grote multinationals vandaan zoals Nike en Coca Cola. Deze marxistische (onderdrukker vs onderdrukte) propaganda vindt zijn oorsprong overigens veelal bij communistische instituten als de Frankfurter Schule. Ook hierin zien we dus steeds minder verschillen tussen de twee.

Communisme, zoals hierboven beschreven, werd gesteund door bankiers uit de kapitalistische wereld. Daarmee valt de tegenstelling eigenlijk al door de mand. Dat de twee ideologieën echter als twee handen op een buik zijn werd echter pas het meest schaamteloos geopenbaard ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. De VS gaf toen de grootste militaire steun ooit in de geschiedenis aan de SU met de Land-Lease-Act. Dit overigens terwijl het al bekend was wat voor gewelddadig en totalitair regime de bolsjewieken vormden.

Zo blijkt dus eigenlijk dat de twee economische systemen in theorie al dichter bij elkaar liggen dan we doorgaans geloven. In de praktijk echter blijken de twee al helemaal onder een hoedje te spelen en is de animositeit grotendeels puur voor de Bühne. Uiteraard zijn er wel oprecht menende communisten en kapitalisten die niet door een deur kunnen. Waar het hier om gaat is de tegenstelling zoals die ons door diverse media in (geo-) politieke context wordt gebracht.

3. De holocaust

Wat we zijn gaan kennen als “de holocaust” is een zeer gevoelig thema geworden. Met de holocaust wordt over het algemeen het volgende bedoeld: de vermeende tijdens WO2 verrichte moedwillige vernietiging van het Europese Joodse volk, voornamelijk door middel van ‘gaskamers’, resulterend in ongeveer 6 miljoen doden.

Allereerst moet gezegd worden dat de Jodenvervolging en -deportatie tijdens WO2 een tragedie was die tot zeer vele onschuldige doden heeft geleid. Echter, dit gold voor de gehele tweede wereldoorlog. Denk bijvoorbeeld aan de verschrikkingen aan het oostfront en de saturatiebombardementen op arbeiderswijken in Duitsland. We horen echter disproportioneel veel over de tragedie van het Joodse volk. Zoveel zelfs dat het in principe ten koste gaat van de aandacht die we aan andere trauma’s van dit desastreuze conflict zouden moeten besteden.

“Holocaust” betekent letterlijk iets als ‘heilige verbranding’. De term is al ouder dan de tweede wereldoorlog. Zelfs de ‘bijbehorende’ 6 miljoen vermeende Joodse slachtoffers dateren al van veel vroeger. De eerste keer al voor 1900. Ook ten tijde van en vlak na WO1 werden er claims gemaakt in de pers over 6 miljoen Joodse slachtoffers, of Joden in gevaar. Dat dit getal zo vaak genoemd wordt blijkt niet te berusten op een telling maar eerder op dat het een mythisch getal is voor het Jodendom.

Over de holocaust is zeer veel geschreven door (naar eigen zeggen) getuigen en er is ook veel hiervan verfilmd. Deze zogenaamde getuigenverklaringen zijn niet altijd consistent met elkaar. Het huidige gangbare verhaal heeft het over gaskamers, terwijl bijvoorbeeld Nobelprijswinnaar Elie Wiesel deze niet noemt in zijn beroemde boek Nacht. Hij heeft het over grote open verbrandingen (overigens bewezen leugens).

Deze komen echter niet meer voor in de huidige historiografie, die sowieso door de decennia heen nogal drastisch veranderd is: Duitse vernietigingskampen, de Mengele horrorfabeltjes, de waanzin over zeepjes, Auschwitz van 4 naar 1,5 miljoen doden, “vernietigingskamp” Majdanek en meer. Verwacht nog een uitgebreider overzicht over hoe de historiografie aangepast is op dit blog.

Ook over de methode, het wapen beter gezegd, is de vertelling nogal eens veranderd. Nu wordt er uitgegaan van vergassing d.m.v. waterstofcyanide (zyklon-B) en d.m.v. benzine- of dieselmotoren. Aanvankelijk heeft men het echter ook gehad over o.a. verstikkingskamers, gas met een vertraging, electrocutiekamers en stoomkamers. Deze verhalen hebben het klaarblijkelijk allemaal niet ‘gehaald’.

Het is belangrijk om te benadrukken dat de bewijslast ligt bij degene die een bepaalde bewering doet en niet bij de verdedigende partij. Dit wil dus zeggen: degene die claims maakt over gaskamers en een vermeende grootschalige moord moet in prinicpe bewijzen dat dit daadwerkelijk gebeurd is, alvorens het aan de verdachte is om het tegendeel/zijn onschuld te bewijzen.

Het probleem met de claims over de gaskamers is dat ze uiteindelijk enkel op zogenaamde getuigenverklaringen van ex-geïnterneerden en “bekentenissen” van nazi’s berusten en niet op fysiek bewijs: Er is geen gaskamer (althans geen voor sinistere doeleinden, wel ter ontsmetting van kleding – hiervoor werd ook zyklon-b gebruikt), er zijn geen massagraven gevonden op de kampen, er zijn geen autopsies gedaan bij concentratiekamp-doden die wijzen op een vergassing. Aan de bewijslast kan niet worden voldaan. Vergelijk dit met dat iemand jou beschuldigt van de moord op 1000 mensen zonder dat er echt hard bewijs voor is.

Uit bovenstaande kan men al opmaken dat er hier zonder respect naar redelijkheid en de waarheid claims zijn gepropageerd. Het getal 6 miljoen berust niet op een telling en claims over manieren van massamoord zijn op zijn best onbewezen mythes en op zijn slechtst regelrecht uit de duim gezogen.

Horrorachtige foto’s staan bij mensen in het geheugen gegrift als huiveringwekkend ‘bewijs’ van de holocaust. Echter zijn veel foto’s getruct of zijn er foto’s gebruikt van andere bloedbaden gedurende WO2 zoals het bombardement op Dresden. Ten slotte zijn er ook echte foto’s van de concentratiekampen waarop verschrikkingen te zien zijn. De bekendste van Bergen-Belsen. Hierop zijn grote hoeveelheden lijken te zien van compleet uitgehongerde mensen.

Deze en dergelijke foto’s zijn, hoe tragisch ook, geen bewijs van een moedwillig beleid van genocide door de nazi’s, laat staan door middel van vergassing. Dergelijke foto’s zijn van net na de bevrijding. Veel mensen waren in de overvolle kampen overleden van honger of ziekte nadat er geen voedsel of medicijnen meer aangevoerd konden worden in het kapot gebombardeerde Duitsland.

Nogmaals, er ontkent niemand dat er vele Joden zijn omgekomen gedurende de tweede wereldoorlog. Echter is er vooralsnog geen bewijs dat er een gepland beleid was om de Joden uit te roeien. Er is geen document, geen expliciet order waaruit dit op te maken is – dit terwijl de geallieerde strijdkrachten een gigantische hoeveelheid aan nazi-documenten hebben buitgemaakt nadat Duitsland verslagen was. Dat veel Joden omkwamen in WO2 is ook geen bewijs dat er hier een doelbewust beleid achter zat. Velen werden gefusilleerd als verzetsstrijders of sneuvelden in dienst van bijvoorbeeld het Rode leger. Ook vonden er deportaties van Joden plaats door de SU.

De aantallen Joden die precies zijn omgekomen zijn zeer lastig te schatten, omdat er geen betrouwbare demografische data is van de periode net na WO2. De data die er is geeft vooralsnog alleen maar contrabewijs voor de 6 miljoen claim maar los daar van: Door dit te claimen zonder een redelijke telling/schatting te maken, laat staan een proces/onderzoek – we hebben het tenslotte over een moordzaak – is smaad en is.. een leugen.

Zelfs al was er een daadwerkelijk bewijs van 6 miljoen omgekomen Joden, dan nog moet er een onderzoek gedaan worden naar hoe dit precies heeft plaatsgevonden, wie er achter zaten, met welke reden enzovoort. Om het puur op “getuigen” te baseren is een belediging aan de Europese traditie van rechtsspraak. De nazi’s waren overigens verre van de enige ‘antisemieten’ destijds in (Oost)-Europa.

Zonder af te doen aan het daadwerkelijke leed wat is geleden en het verdriet voor nabestaanden moeten we hier concluderen dat er een kolossale leugen is gefabriceerd. Er zijn, zonder bewijs, horrorverhalen de wereld in geslingerd, waarvan velen absurd zijn en een belediging voor het intellect. En natuurlijk: er is een absurde schuldcult mee gecreëerd voor Duitsers en eigenlijk de gehele Westerse wereld. Ook Palestijnen zijn zeer de dupe van deze leugen geworden.

Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Dit gaat over macht. Nadat de nazi’s verslagen werden en het Neurenberg “proces” werd begonnen werd het al snel illegaal om de vermeende misdaad “de holocaust” te ontkennen. Dit heeft ook het onderzoek ernaar zeer geschaad. Het is sindsdien een taboe-onderwerp geweest om er serieus historisch onderzoek naar te doen. Degenen die dat wel doen riskeren daarmee hoge geldboetes, hun carrière, gevangenisstraffen en zelfs hun leven.

Vooralsnog heeft dit dappere onderzoekers er niet van weerhouden om in de archieven te duiken, forensisch scheikundig onderzoek te doen en de technische kant van de vermeende massamoord kritisch te onderzoeken. Onder andere Friedrich Paul Berg, Walter Luftl, Fred Leuchter, Germar Rudolf en Carlo Mattogno hebben jaren dan wel decennia aan onderzoek gewijd hieraan.

Het blijkt dat vele claims van de holocaust-mythe technisch zeer onwaarschijnlijk dan wel ronduit onmogelijk zijn. De “vergassingen” in Auschwitz zijn technisch gezien praktisch onmogelijk geweest. Ook is er geen spoor van de waterstofcyanide, die een blauwe aanslag op muren achterlaat. Voor meer info zie holocausthandbooks.com.

De naaktheid van de holocaust-keizer kwam pas bij een groter publiek aan het licht met de Ernst Zündel processen in Canada. Zündel moest terecht staan voor ‘holocaust-ontkenning’, maar zijn advocaat dwong af dat tijdens de rechtzaak een holocaust-getuige aan kruisverhoor werd onderworpen. Het ging om een belangrijke getuige, namelijk Rudolf Vrba. Tijdens het kruisverhoor – de eerste (!) keer dat een holocaust-getuige hieraan werd onderworpen – bleek Vrba al snel door de mand te vallen als zeer onbetrouwbaar en leugenachtig. Ook een zogenaamde ‘expert’ genaamd Raul Hilberg bleek bij een kritische ondervraging geen betrouwbare bron.

Waarom wordt het verhaal niet in zijn geheel bijgesteld? Waar blijft het excuus aan Duitsland voor de smaad waar het al een paar generaties onder gebukt gaat? Er zijn grofweg 3 redenen voor: ten eerste is de holocaust-mythe het primaire propagandamiddel tegen Europese nationalistische bewegingen, ten tweede is het een zogenaamde ‘legitimering’ voor de staat Israël en ten derde is het een belangrijk deel geworden van de Joodse identiteit, zoniet de belangrijkste. Je zou kunnen zeggen dat het een nieuwe religie is geworden, zowel voor het Westen als voor Joden zelf. Echter heeft deze religie dan geen scheppings- maar een destructiemythe.

Nogmaals moet benadrukt worden dat Joden wel degelijk verschrikkelijk hebben geleden tijdens WO2 in onder andere de concentratiekampen. Hier wil ik niets aan afdoen: het goedpraten noch ontkennen. Wat er uiteindelijk waar is over bijvoorbeeld de massale schietpartijen in het oosten, de situatie met betrekking tot de getto en andere zaken die doorgaans worden geassocieerd met de vermeende genocide op het Europese Joodse volk valt hier buiten de scoop om op in te gaan. Het belangrijkste nu, ruim 75 jaar later, is om de afschuwelijke, tot in den treure misbruikte horrorverhalen bij het grofvuil te zetten, daar het bewijs ontbreekt en het contrabewijs de claims definitief de das omdoet.

Velen zien de holocaust als een Joodse leugen. Ik vind dit flauw om te zeggen aangezien je hier niet een heel volk voor verantwoordelijk kan houden. Dat hij in het rijtje communistische leugens thuishoort is wel evident: het is een ongelofelijk sterk middel tegen nationalisme (de tegenstander van het communisme) en wordt gebruikt vóór multiculturalisme. Beide belangrijk in de communistische agenda.

De Holocaustvertelling wordt ook gebruikt om wetten tegen antisemitisme in te voeren. Hierin valt een parallel te trekken met de Sovjet-Unie. Er is een sterke tendens van communisme om “antisemitisme” (overigens is dit woord zelf ook een leugen) tegen te gaan.

4. Nationalistische bewegingen zijn kwaadaardig.

Deze claim ligt nogal in het verlengde met het holocaust verhaal. Het is overigens niet echt een claim, meer een zekere mythe, doctrine die diep in ons bewustzijn genesteld zit. Er zit een bepaalde logica achter het idee dat nationalisme slecht zou zijn. Dit wordt dan ‘geïllustreerd’ met voorbeelden uit het verleden. Niet alleen de holocaust, maar het nationaal-socialisme an sich wordt erbij gehaald om te laten zien hoe slecht en irrationeel nationalisme is. Ook de 1e Wereldoorlog wordt erbij gehaald: nationalisme zorgde er zogezegd voor dat Europeanen elkaar afslachtten met miljoenen tegelijk in een de facto zinloos conflict.

Deze logica is nogal kort door de bocht al kan ik niet anders zeggen dan dat er wel degelijk iets in zit. Het is immers tragisch en naar mijn stelling ‘dom’ om iemand tot vijand te verklaren puur omdat hij van een andere nationaliteit is. De open deur is echter: leidt nationalisme daar per se toe? En ook liggen vragen voor de hand: was nationalisme als filosofie als enige verantwoordelijk voor het uitbreken van WO1&2? Ook moet het natuurlijk vergeleken worden met andere politieke denkwijzen zoals bijvoorbeeld socialisme, liberalisme en religieuze stromingen.

Om de eerste vraag te beantwoorden: nationalisme stelt het eigen volk centraal. Je zou kunnen zeggen dat een bepaald tribaal instinct wordt gevolgd. In de oertijd waren mensen ook ‘nationalist’, wat inhoudt dat ze hun eigen stam verdedigden tegen andere stammen. Dit betekent niet dat ze elkaar altijd te lijf gingen. Het is net zo logisch dat nationalisme juist ‘de ander’ respecteert. Dit zie je ook terug in bijvoorbeeld de tweede wereldoorlog: Duitsland en Japan, twee nationalistische maar toch zeer verschillende samenlevingen vormden een bondgenootschap en hadden wederzijds respect.

Nationalisme is je volk centraal stellen en de toekomst ervan. Dit betekent soms een conflict met een ander volk, maar het uitgangspunt an sich brengt juist veel goeds met zich mee. Het leidt juist tot een gezonde manier van leven en omgang met de omgeving. Uiteraard een sterke nadruk op een gezond nageslacht en behoud van een zekere cultuur. In de meeste gevallen is juist vrede en een goede verhouding met andere volken wenselijk. Nationalisme dient overigens ook niet met imperialisme verward te worden.

Om op het tweede punt te komen: chauvinistische, patriottische gevoelens speelden zeker een grote rol in het uitbreken van WO1, echter leiden die niet vanzelf tot een conflict op continentale of wereldschaal. Daarvoor moeten deze gevoelens in een bepaalde richting gekanaliseerd worden. Die rol speelde de pers. De pers maakte gebruik van de op zich gezonde patriottische gevoelens van respectievelijke bevolkingen om landen tegen elkaar op te zetten die de facto elkaars vijanden niet waren. Het Duitse keizerrijk was een goed voorbeeld van een nationalistische, ook militaristische samenleving die juist voor vrede was, in tegenstelling tot wat in het algemeen gedacht wordt.

Het zou interessant zijn om van elk conflict te onderzoeken in hoeverre de pers een rol speelde in de totstandkoming ervan. WO1 is er berucht om. Maar wat weinig mensen weten is dat vóór WO2 Polen een aanval op Duitsland plande en er veel terreur was van Polen tegen etnische Duitsers in Duitsland. Deze vijandigheid zat diep bij de Polen maar werd ook aangewakkerd door de Poolse pers.

Om op het derde punt te komen: het is frappant dat er zo’n taboe op nationalisme zit, terwijl andere ideologieën die tot veel bloedigere conflicten hebben geleid daar geen last van hebben. Ik noem hier bijvoorbeeld het Christendom en het kapitalisme. In naam van beide zijn miljoenen mensen omgekomen. Amerika heeft de meest wrede oorlogsmisdaden begaan in naam van het kapitalisme en toch zit hier een minder taboe op dan op nationalisme. Communisme hoeven we het niet eens over te hebben, behalve dat het belangrijk is om op te merken dat genocides deel waren van de communistische theorie. Het waren geen kwade uitwassen die spontaan ontstonden in de praktijk.

Het is een belangrijke communistische doctrine om nationalistische bewegingen te onderdrukken. Dit zie je ook bij de EU. De EU is opgericht onder het mom van conflicten tussen Europese naties voorkomen. Echter is ten eerste nationalisme niet primair verantwoordelijk voor de Europese oorlogen, ten tweede horen conflicten er nu eenmaal soms bij, ten derde zijn andere ideologieën (voor zover nationalisme een ideologie is) vele malen destructiever gebleken.

Het belangrijkste punt is dat nationalisme een aantal zeer gezonde zo niet essentiële uitganspunten bevat, welke potentieel leiden tot een harmonieuze samenleving inclusief gezond nageslacht. Het is dus tragisch voor Europeanen dat er zo’n taboe op nationalisme zit, wat wordt gerechtvaardigd met een verdraaid en incompleet beeld van de geschiedenis.

Ten slotte moet benoemd worden dat juist een diverse samenleving tot veel geweld kan leiden. Zie bijvoorbeeld de rellen in Amerika n.a.v. de Black Lives Matter protesten.

5. Rassengelijkheid

In het verlengde van het bovenstaande is er in het Westen een dogma ontstaan dat “alle mensen gelijk zijn”. Ook is er een taboe op wat we kennen als “racisme”, wat strikt genomen neerkomt op zoiets als onderscheid maken op basis van etniciteit.

Het is opmerkelijk dat we aan de ene kant te horen krijgen dat we geen onderscheid mogen maken, of zelfs dat ras niet bestaat, maar aan de andere kant theorieën over “critical white theory”, “wit privilege” en dergelijke. Ook mogen we niet generaliseren op basis van afkomst, maar wordt wel van blanke mensen geacht dat ze ‘excuses maken voor het slavernijverleden’.

Als je op wikipedia “asian power” of “black power” op zoekt wordt dat beschreven als iets positiefs. Echter, als je “white power” opzoekt, nou ja, je kan het wel raden. “Black lives matter” werd ontvangen in de pers als iets positiefs, een emancipatiebeweging. “White lives matter” geeft veel mensen een nare bijsmaak en wordt geclassificeerd als “hate speech” door bijvoorbeeld de ADL.

Zo kun je nog wel een eindeloze waslijst maken van een dubbele standaard. Het geeft maar aan op wat voor non-existente onderbouwing het “rassengelijkheid” verhaal is gestoeld of laat staan het “rassen bestaan niet” verhaal.

Zonder al te diep op de wetenschap rond dit thema in te gaan, zijn er een aantal opmerkelijke weerbarstigheden op zijn zachtst gezegd.

Ten eerste wordt rassengelijkheid alleen in het Westen als een moreel of wetenschappelijk uitgangspunt gezien. In Oost-Europa is dit al veel minder zo en in China bijvoorbeeld al helemaal niet. In Afrika zijn stammen nog zeer belangrijk. In Israël komt men er open voor uit dat het een ‘etno-staat’ moet blijven met een overgrote Joodse meerderheid.

Ten tweede zijn er overduidelijke fysieke verschillen tussen etniciteiten. Dit gaat verder dan huidskleur. Een albino-Afrikaan (deze mensen worden overigens erg gediscrimineerd in Afrika) laat al duidelijk fysische verschillen zien met blanken naast huidskleur. Als je je hierin (wetenschappelijk) verdiept kom je op vele verschillen. Denk bijvoorbeeld aan de lactose-intolerantie bij Aziaten.

Ten derde zijn er onmiskenbare mentale verschillen. Dit is zowel wetenschappelijk onderzocht als dat het gewoon zichtbaar is in de “real world”. Hier is niets veroordelends of “haatdragends” aan. Er zijn gewoon verschillen. Zuid-Europeanen hebben bijvoorbeeld een ander temperament dan Noord-Europeanen. ‘Politiek-correcten’ zullen ermee aankomen dat deze verschillen ‘cultureel bepaald’ zijn. Dan moet hier wel bewijs voor zijn. Er is echter geen overtuigend voorbeeld van een etnische minderheid die ‘hetzelfde wordt’ als de gastsamenleving. Na hoeveel generaties ook.

Tegenvoorbeelden zijn er wel. Zie bijvoorbeeld Suriname waar de bevolking is opgebouwd uit zowel mensen van Aziatische als van Afrikaanse komaf. Beide groepen zijn loyaal aan hun eigen etniciteit en er zijn verschillen merkbaar (toen ik in Suriname was viel het mij op dat de Hindoestanen in een stuk beter onderhouden huizen wonen).

Wetenschappelijk is het een en ander onderzocht over zaken als bijvoorbeeld IQ. Er blijken statistisch significante verschillen in IQ waarneembaar te zijn. Blanken hebben bijvoorbeeld een hoger IQ dan zwarten, en Aziaten scoren nog hoger. Deze twee zinnen raken aan een gevoelige taboekwestie (in het Westen welteverstaan, in de rest van de wereld doet men niet zo moeilijk over onderscheid te maken hierin), maar het is gewoon een wetenschappelijk onderzochte realiteit. Het betekent overigens absoluut niet dat je als blanke dús slimmer bent dan een zwart persoon. Het gaat om gemiddeldes van groepen.

Zelfs al zou dit standpunt over IQ weerlegd worden, dan nog is er niet zoiets als ‘rassengelijkheid’. We kunnen beter spreken over gelijkwaardigheid. Onderscheid maken op basis van etniciteit gaat tenslotte verder dan waarneembare fysieke of mentale verschillen. Het is ook gewoon een kwestie van gevoel, passie. Ik zou zeggen dat ‘ziel’ wel een rol speelt. Ik voel me op zielsniveau meer verbonden met en beter begrepen door mijn eigen etnische groep. Ik val ook uitsluitend op blanke vrouwen. Zo’n tendens lijkt me iets menselijks. Door dit rare dogma ontzeggen we onszelf dat we van onszelf mogen houden.

Ik weet dat veel mensen aanstoot nemen aan wat zij kennen als ‘racisme’ of ‘discriminatie’. Zij moeten echter bedenken of ze het ook aanstootgevend vinden als een Tibetaan bijvoorbeeld opkomt voor zijn eigen volk. Of een inheemse stam in Zuid-Amerika die voor haar voortbestaan strijdt. We moeten er eens mee stoppen dat dit bij blanken opeens een probleem is. Mijn persoonlijke overtuiging is juist dat niet-blanken meer respect voor je gaan hebben als je een beetje trots bent op je roots/volk.

Waar dient deze leugen precies voor? Het tegengaan van nationalisme en daarnaast, het goedpraten van genocide op de blanke volken. Door te zeggen dat rassen niet bestaan of gelijk zijn wordt het goedgepraat dat onze samenlevingen etnisch veranderen. Deze etnische verandering is volgens de Kalergi doctrine: hoe meer gemixt het volk, hoe minder weerstand het zal hebben tegen de communistische revolutie.

6. Feminisme

In het verlengde van ‘rassengelijkheid’ ligt het dogma van ‘gendergelijkheid’. We stuiten hier weer op hetzelfde soort merkwaardige dubbele standaarden. Echter is dit een complexer thema. Hoe dan ook, aan de ene kant zegt het feminisme dat de genders ‘gelijk’ zijn, wat impliceert dat vrouwen ook beroepen kunnen doen die traditioneel alleen aan mannen voorbehouden waren. Het is ‘seksisme’ om te zeggen dat vrouwen minder goed zouden zijn in bepaalde beroepen. Tegelijkertijd worden er termen gebruikt als ‘mansplaining’ en ‘giftige mannelijkheid’, kortom dan bestaat gender opeens wel weer. Ook zullen feministen beweren dat vrouwen empathischer zijn, wat ik trouwens zeker beaam.

Het idee dat man en vrouw gelijk zijn is vrij absurd, gezien de grote fysieke verschillen. Het egalitaristische dogma van feminisme wordt soms dan ook meer op gelijkwaardigheid gestoeld. Gelijkwaardigheid is nogal een vreemde term. Persoonlijk zou ik zeggen dat vrouwen meer waard zijn dan mannen, aangezien vrouwen iets essentieels kunnen wat mannen niet kunnen: kinderen baren. Dit is echter niet waar het feminisme heen wil.

Feminisme is er in verschillende golven geweest. Ik wil absoluut niet zeggen dat de hele feministische zaak onzin is en ik denk dat er zeker naar geluisterd dient te worden. Zoals er in Rusland daadwerkelijk grote ongelijkheid was in 1917, zo hebben feministen/vrouwen ook een punt als zij menen dat er ongelijkheid is of een verstoorde verhouding tussen man en vrouw. De zogenaamde ‘oplossing’ die hiervoor dan naar voren wordt geschoven is echter niet automatisch goed zoals we bij het communisme zagen. De doctrines die we vandaag de dag aan het feminisme danken zijn helaas ook slecht voor zowel mannen als vrouwen.

Het idée fixe dat man en vrouw gelijk zouden zijn is op een paar manieren schadelijk. De meeste mensen snappen intuïtief wel dat mannen en vrouwen verschillend zijn en dus dat sommige taken beter aan vrouwen besteed zijn en andere aan mannen. Het feminisme ontkent dit echter en stimuleert impliciet vrouwen om ‘mannelijk’ werk te doen en vice versa. Het is alsof je de talentvolle trompettist van een band de contrabas laat spelen: je zet mensen op een plek wat eigenlijk niet helemaal hun kracht is. In principe gaat hier talent mee verloren en in sommige gevallen leidt het ook tot serieuze problemen doordat ongeschikte personen op verkeerde posities komen.

Het voorbeeld hiervan zijn leidende functies zoals in de politiek of in het bedrijfsleven. Er is een hype gaande van “meer vrouwen in de top”. Niet alleen in naam van gelijkheid; er zijn ook feministen, zoals Floris van de Berg, die het als iets goeds zien omdat vrouwen empathischer zijn. De politiek en het bedrijfsleven zijn echter harde werelden waarin men het Machiavelliaans speelt. Vrouwen, empathisch en gevoelig als ze zijn, hebben meer kans dat ze op de een of andere manier misleid worden door tegenstanders/vijanden.

Een hoop thema’s binnen de politiek vragen een kritische rationele afweging van risico’s en voor- en nadelen van mogelijke oplossingen. Denk aan energie, milieu, migratie, economisch beleid. Voorstanders van een bepaalde visie op een of meerdere van dergelijke thema’s gebruiken propaganda die op emotie in speelt. Vrouwen, empathisch als ze zijn, zijn hier doorgaans vatbaarder voor dan mannen. Het vervelende is dat er vaak achter deze emotionele propaganda een sinistere agenda zit. Denk bijvoorbeeld aan beelden van hulpeloze vluchtelingen die waarschijnlijk vooral op de vrouwelijke psyche zullen oproepen tot een ruimhartiger migratiebeleid.

Zelf zie ik het als een onbeschrijflijke kwaadaardigheid om mensen op basis van hun empathie te manipuleren tot voor henzelf nadelig beleid. Ook het energiebeleid wordt duidelijk te veel op emotie bedreven.

Een tweede onderschat nadeel: onder de vlag van het feminisme wordt ook op grote schaal mannelijkheid getemd door het alsmaar in een kwaad daglicht te zetten. Hierdoor komen mannen minder in hun kracht te staan en belanden vaak in een identiteitscrisis. Ik ben zelf van mening dat de verhouding tussen mannen en vrouwen zeker wel beter kan maar door de huidige hetze tegen mannelijkheid wordt het kind met het badwater weggespoeld.

Mannelijkheid wordt nu geassocieerd met onderdrukking en andere negatieve zaken terwijl het ook essentiële positieve kanten heeft zoals een zekere beschermende rol en een zekere autonome kracht, de kracht om de rug recht te houden. Dit openbaart zich m.i. nogal tijdens de zogenaamde covid-crisis. Als mannelijkheid niet zo de oorlog was verklaard, was de bevolking niet zo makkelijk akkoord gegaan met de tirannieke maatregelen.

Doordat mannelijkheid de oorlog is verklaard en vrouwen aan femininiteit hebben verloren sinds ze meer mannelijke rollen zijn gaan innemen is er ook iets met de polariteit tussen man en vrouw gebeurd. De meeste mannen vallen nog steeds op vrouwelijke vrouwen en vice versa. Echter zijn die er beiden steeds minder. Mede hierom zie je dat zowel mannen als vrouwen in het Westen een partner uit het buitenland halen. Vrouwen voelen zich aangetrokken tot de meer nog masculiene Zuid-Amerikaanse mannen, terwijl mannen nog wel eens plegen een vrouw te importeren uit het Oostblok of Azië; “daar zijn de vrouwen nog vrouwelijk”.

Ikzelf heb dit met veel frustratie moeten ondervinden. Ik probeerde me als man zijnde goed te gedragen naar vrouwen, dus niet te veel als een macho, niet te opdringerig. Waar ik tegenaan liep is dat vrouwen juist graag tegen je op willen kijken en je als man juist initiatief moet nemen. Kort gezegd werkt wat je ziet als ‘goed gedrag’ juist tegen je als het aankomt op een partner te versieren. Het onderdrukken van mannelijkheid omdat dit ‘giftig’ zou zijn, maakt de paringsdans op zijn zachtst gezegd extra gecompliceerd.

Een ander deel van de leugen die door het feministische discourse heen sluipt is het idee dat vrouwen ‘bevrijd’ zijn als ze werken in plaats van voor hun gezin te zorgen. Op zich ben ik het er mee eens dat deze keuze er moet zijn, dat vrouwen niet ‘veroordeeld’ zijn tot het huishouden. Echter is het een leugen dat werken per se vrijheid betekent en het doet gigantisch tekort aan hoe waardevol het is om voor een gezin te zorgen.

Vrouwen zijn ook niet gelukkiger geworden sinds hun “bevrijding”, integendeel. Voor de overgrote meerderheid van vrouwen geldt hoogstwaarschijnlijk dat ze veruit het gelukkigst zouden zijn met een gezinsleven in een rol als moeder. Propaganda leert ze echter al van zeer jongs af aan (denk aan Barbies) dat vrouwen gelukkiger zijn als model, carrièretijger, wetenschapper, etcetera.

Het idee dat een gezin ‘een carrière in de weg staat’ is gewoon kwaadaardig. Voortplanting is een zeer natuurlijke, instinctieve basisbehoefte van de mens. Het is vrij absurd om zoiets primairs te degraderen tot een obstructie tot iets. Het tegenovergestelde is in de praktijk uiteraard waar. Veel vrouwen kiezen voor een carrière, waardoor ze de boot missen om (op tijd) een man te vinden. Het is kwaadaardig om vrouwen te ontzeggen om aan hun moederlijke drang tegemoet te komen op basis van een leugen.

Overigens is ‘een carrière’ sowieso niet ‘vrij’. Onder andere omdat je te dealen hebt met een financieel systeem wat een zekere vorm van slavernij afdwingt in de economie. Als het de feministen echt om ‘bevrijding’ ging zouden ze vrouwen niet een rol in jagen die eigenlijk voor mannen al onderdrukkend is. Echte bevrijding komt met een einde aan het tirannieke rentesysteem en militair-industriële complex.

De doctrine dat vrouwen zich moeten bevrijden maakt vrouwen niet gelukkiger. Ook gaat het voorbij aan dat de traditionele rolverdeling, hoewel misschien ‘onderdrukkend’ was, ook bepaalde voordelen met zich mee bracht, een bepaalde orde in de samenleving schiep waar iedereen van profiteerde. Hoe dan ook, als de oude orde verbroken wordt heeft dat ook consequenties.

Feminisme pretendeert dat er bij wijziging van zoiets fundamenteels als de verhouding tussen man en vrouw geen verregaande maatschappelijke (negatieve) consequenties zijn. Dit zie je bij meer leugens: Er wordt nooit stilgestaan bij zeer grote bij-effecten van bepaalde ideeën (die “bij-effecten” zijn dan ook de bedoeling).

Was feminisme uitgevonden als subversieve ideologie? Hier zijn meer aanwijzingen voor dan misschien wordt gedacht. Volgens Aaron Russo gaven de Rockefellers, met wie hij bevriend was, zelf toe dat zij hier achter zaten met als doel 2 keer zoveel belasting te kunnen heffen en kinderen al vanaf een jonge leeftijd in overheidsinstituten zoals kinderopvang/kleuterschool te kunnen conditioneren met propaganda.

Als je je verder verdiept in de oorsprong van feminisme kom je steeds meer tot de conclusie dat het een kwaadaardige subversieve ideologie is. Als voorbeeld: het feministische magazine Ms. Magazine was door de CIA opgericht

Al met al doet het feminisme vrouwen en vrouwelijkheid tekort, mannen en mannelijkheid, het gezinsleven, kinderen opvoeden, de complementariteit van man en vrouw, de polariteit tussen hen, het doet de essentiële behoefte van een volk om zich voort te planten tekort, het doet de waarheid tekort dat mannen en vrouwen verschillend zijn, het zorgt voor de verkeerde mensen op belangrijke posities, resulterende in vergaande gevolgen en ten slotte: het is de zoveelste vorm van emotionele chantage waarmee we, mannen en vrouwen, worden lastig gevallen.

Als ik zelf na ga waar feminisme toe leidt zie ik zaken als dat vrouwen hun empathie in plaats van op hun eigen nageslacht inzetten voor bijvoorbeeld immigranten, of op thema’s waar een meer rationele benadering nodig is, het leidt tot verstoring binnen relaties en tot minder relaties sowieso en het leidt tot een verlies aan de o zo essentiële mannelijkheid én vrouwelijkheid. Essentieel, maar ook gewoon zeer móói trouwens.

Feminisme past binnen communisme omdat het de traditionele rolverdeling van een samenleving verstoort en van iedereen arbeiders maakt. Ook helpt het in de omvolking van het Westen: aan de ene kant door lagere geboortecijfers en aan de andere kant door de vrouwelijke empathie te misbruiken voor de toename van ‘vluchtelingen’ naar het Westen. De aanval op mannelijkheid die endemisch is geworden aan feminisme zorgt voor minder weerstand tegen de communistische revolutie.

7. De val van het communisme

Dit zal misschien de meest verrassende in het rijtje zijn. Al deze voorgaande leugens wedijveren met elkaar in destructiviteit; dat vergt niet zoveel voorstellingsvermogen om in te zien. De leugen dat het communisme is gevallen kan echter nog wel eens het meest destructief zijn van allemaal aangezien het ten eerste een soort overkoepelende leugen is: doordat we denken dat communisme niet meer bestaat zijn we ook niet waakzaam voor de propaganda en herkennen we deze niet als subversief. Ten tweede zijn we nu ook niet bewust van de politieke en militaire macht van ‘het communistisch blok’. Dit kan nog wel eens vervelend opspelen in de (nabije) toekomst.

Ook al hebben we propaganda als de holocaust en 9/11 te verduren gehad, de Val van de Muur kan misschien nog wel gezien worden als de allergrootste psyop ooit. Het bedrog achter wat de wereld heeft leren kennen als “perestroika”, letterlijk betekenend “herstructurering” en überhaupt het zogenaamde instorten van de Sovjet-Unie werd voor het meest uitgebreid beschreven door de KGB-overloper Anatoliy Golitsyn.

Golitsyn deed in zijn boeken New Lies for Old en The Perestroika Deception in de jaren ’80 een aantal voorspellingen over de Sovjet-Unie. Onder andere over hoe het Westen misleid zou worden met de zogenaamde instorting van het communisme. Zijn (nauwkeurige) voorspellingen zijn voor zo’n 90% uitgekomen. Ook Yuri Bezmenov waarschuwde ons in de jaren ’80 al voor communistische misleiding en subversie. Het wordt steeds overduidelijker dat hij gelijk had.

Kort samengevat bestaat de Sovjet-Unie in zekere zin nog steeds. Dezelfde kliekjes hebben nog de macht in Rusland en in de voormalige Sovjet-republieken zijn communistische marionetten aan de macht. Denk bijvoorbeeld aan Angela Merkel, maar ook aan de centraal-Aziatische republieken zoals Kazachstan en Oekraïne.

Door te doen alsof de Sovjet-Unie niet meer bestaat en het communisme is ingestort en dus geen gevaar meer vormt, is het Westen minder waakzaam geworden voor deze de facto existentiële bedreiging.

Een ander deel van deze leugen is dat Rusland aan de oppervlakte de schijn ophoudt dat het niet meer een politiek geheel vormt samen met China (waar de CCP officieel nog de macht heeft). In werkelijkheid zijn deze banden een stuk warmer. Als voorbeeld heeft China gigantische toegang tot Russische grondstoffen. China heeft laten weten Rusland te steunen in een conflict met het Westen. Dit is gevaarlijk gezien China een zeer sterk leger heeft en kernwapens.

Er zijn sterke aanwijzingen dat vanuit Rusland gecontroleerde oppositiebewegingen in het Westen zijn opgezet of zijn omgekocht. Denk aan types als Nick Fuentes en E. Michael Jones. Deze gecontroleerde oppositie is te herkennen aan dat ze ‘shillen’ voor Poetin, hém als de redder zien. Rusland wordt neergezet als de gezonde, sterke tegenhanger van het liberale Westen.

Poetin en Rusland zijn echter de facto communistisch. Zowel het politieke beleid in Rusland als de agenda naar het buitenland toe: “Eurasianisme”. Het is dus zeer link dat dissidenten in het Westen misleid worden om te denken dat Rusland ons gaat redden en daarbij ook nog eens worden gedemoraliseerd in hun geloof in het Westen.

Uiteraard is de “perestrojka misleiding” een gigantisch onderwerp en verdient een eigen artikel. Voor meer informatie zie: https://fitzinfo.net/perestroika-deception/

8. Het vrije marktdenken

Het vrije marktdenken lijkt geen communistische maar eerder een kapitalistische doctrine. Hij past echter toch in dit rijtje omdat het kapitalisme zoals wij dat kennen uiteindelijk tot communisme zal leiden, zoals bij punt 2 beschreven is. Het “vrije markt” verhaal speelt daar een doorslaggevende rol in.

Wij associëren kapitalisme met een vrije markt. Het is er echter niet intrinsiek aan verbonden. Er is ook een kapitalistisch systeem mogelijk (waarbij men kapitaal opbouwt) met een zeker protectionisme, maar dan dus wel met vrij ondernemerschap en privébezit.

Het “vrije markt” mantra zorgt ervoor dat multinationals makkelijk toegang vinden tot nationale markten, ten koste van de plaatselijke bedrijven. Onder het mom van efficiëntie vloeit geld weg uit de lokale economie naar multinationals, die daardoor machtiger en invloedrijker worden. Uiteindelijk wordt het MKB óf weggeconcurreerd óf zelf zeer afhankelijk van multinationals. Zie bijvoorbeeld de landbouw: Boeren hebben middelen nodig van grote zaad- en chemische bedrijven. Deze bedrijven worden steeds rijker en invloedrijker. Je ziet dat bijvoorbeeld aan hoe de campus in Wageningen volgebouwd wordt met kantoren/onderzoekscentra van FrieslandCampina en Unilever.

Ons wordt verteld dat deze vrije markt, mede dankzij de theorie van Ricardo, goed voor de economie is en efficiëntie en innovatie bevordert. Dit mag wellicht soms waar zijn, de voordelen worden overschaduwd door de monopolisering en machtstoename van grote bedrijven. Multinationals hebben de macht om te bepleiten zeer weinig belasting te hoeven betalen. Als er meer belasting zou worden gevraagd in een bepaald land, kan de multinational dreigen te verhuizen.

“Vrije markt” betekent in toenemende mate tirannie van het grootkapitaal. In Nederland worden nu grote datacentra gebouwd, welke erg veel energie verbruiken. Hier is geen draagvlak voor binnen de bevolking. Bedrijven zijn echter behendig en vermogend in het bespelen van politici om hun belangen er doorheen te sluizen. De “covid-crisis” heeft blootgelegd hoe gigantisch machtig de farmaceutische industrie is, al willen sommigen dit niet zien.

Een echte vrije markt zou betekenen dat de drempel niet te hoog is om te ondernemen. Door toenemende regelgeving, belastingen en concurrentie met multinationals en het buitenland wordt dit echter steeds moeilijker. Als boer is het bijvoorbeeld lastig om op kleine schaal rond te kunnen komen. De meeste boeren zijn veroordeeld tot gigantische investeringen maken en zichzelf (wereldwijd) diep in de schulden te steken. “Vrij” kun je ze vervolgens niet noemen. De voedselmarkt is daarnaast zo gemonopoliseerd dat boeren een slechte onderhandelingspositie hebben. Dat is zelfs volgens de economieboekjes geen vrije markt meer te noemen.

“De vrije markt” is een leugen gecreëerd om voor een handjevol grote bedrijven en investeerders een rode loper neer te leggen om de economie te controleren. Het is de wegbereider voor een commnistisch systeem. Het leidt tot land grabbing en uit de pan rijzende huizenprijzen. Ten slotte is het de zoveelste dekmantel/afleiding van wat onze economie fundamenteel onvrij maakt: het op rente gebaseerde geldsysteem.

De “vrije markt” leidt tot een concentratie van bezit bij een steeds kleiner wordende elite. Dit maakt het bijvoorbeeld lastiger om een huis te kopen voor particulieren.

9. Individualisme

Ook individualisme lijkt niet helemaal binnen communistische propaganda te passen maar hiervoor geldt hetzelfde als de “vrije markt” flauwekul: Individualisme, beter gezegd atomisering, bereidt de weg voor naar communisme.

In plaats van dat we ons om de samenleving druk maken, denken we vooral aan ons eigen hachje en maken daarbij keuzes die de samenleving in haar geheel schaden. Bedrijven importeren bijvoorbeeld goedkope werkkrachten uit het buitenland. Dit gaat ten koste van de sociale cohesie en de lonen van de lokale bevolking.

Een ander voorbeeld is investeren in vastgoed, wat steeds meer door particulieren wordt gedaan om bij te verdienen. Hiermee maak je de huizenmarkt krapper, drijf je prijzen op en dupeer je de bevolking doordat steeds meer mensen gedwongen worden te huren.

De “individualisering” maakt ons sowieso als samenleving zwakker. Zodra we niet meer zoveel terugvallen op familie en gemeenschap worden we afhankelijker van de economie en van de overheid.

‘Verdeel en heers’ is een cliché maar het is hierin wel zeer van toepassing. We worden nodeloos verdeeld gemaakt door individualisering. Het wordt door media en onderwijs gehyped om heel erg jezelf en je eigen carrière centraal te zetten. We doen onszelf hiermee tekort, aangezien een mens een groepsdier is en de samenleving ook robuuster en beter functionerend wordt als we ons meer als een gemeenschap organiseren.

Er zitten wrede kanten aan individualisme. De mens leert in zekere zin egoïstisch te zijn en eerder puur persoonlijke dan meer collectieve doelen na te streven. Hiermee doet hij zichzelf tekort omdat waardevolle dinge in het leven nu eenmaal gedeeld worden met elkaar. Ook kunnen mensen veel energie en inspiratie halen uit het idee dat ze deel van iets groters zijn. Dit wordt ze echter door het gedweep met ‘jezelf ontdekken’, ‘carrièredoelen’ en gepropageerde Hollywood-achtige popster dromen teniet gedaan. Het levert een samenleving op met mensen die te veel met zichzelf bezig zijn en hun omgeving en medemens verwaarlozen.

Ook de competitie aan onze individualistische samenleving is wreed. Het leert ons dat we alles zelf moeten kunnen, terwijl soms het veel beter werkt om dingen samen te doen. We leren elkaar te beconcurreren, zowel met werk als privé: zie bijvoorbeeld social media waar een ego-obsessie ontstaat met het behalen van zoveel mogelijk likes.

Het communitarisme is een filosofische stroming die juist het belang benadrukt van een harmonieuze, functionele samenleving. Zo zegt ze dat vrije keuzes pas zin hebben als er ook daadwerkelijk zinvolle keuzes te maken zijn. Als een samenleving niet functioneert is er minder aanbod, kortom heeft keuzevrijheid sowieso minder betekenis. Een samenleving is uiteraard meer dan de economie. Je moet je er ook in thuis voelen.

Zelf ben ik een zeer individualistisch mens. Ik doe veel op mezelf en werk graag aan mijn passie muziek. Deze passie wil ik graag met mensen delen. Dit is echter cultuurgebonden: ik speel in principe Westerse muziek. Als de samenleving steeds minder Westers wordt, kan ik ook steeds minder mijn ei kwijt. De samenleving doet er dus zeer veel toe. Mijn kunst en ik zouden weinig begrepen worden in een andere samenleving, zoals bijvoorbeeld in Afrika (ik geef maar een voorbeeld).

Wat we hierdoor gaan vergeten is dat een samenleving pas waardevol is als er iets van cohesie, harmonie is. De nadruk op het individu gaat ten koste daarvan. Het is een zichzelf versterkend proces: mensen worden obsessief met het ego en verwaarlozen de samenleving. De samenleving wordt hier weer minder harmonieus van, maar killer en harder. Mensen keren zich hierdoor nog meer naar binnen en eindigen zo gezegd met Netflix op de bank om het leven wat interessanter en mooier te maken. Ondertussen worden we steeds meer eilandjes. Momenteel doet de ‘coronacrisis’ hier nog een flinke schep bovenop doordat samenkomsten worden verboden en ‘menselijk’ ‘contact’ steeds meer via Zoom e.d. gaat.

(Te veel) individualisering maakt ons depressief en voorkomt dat we ons goed organiseren. Dit laatste is belangrijk voor communisme: Er is veel minder weerstand tegen als mensen onverschilliger over de samenleving zijn en geen gezamenlijk front kunnen vormen. Terwijl jij en ik druk bezig zijn om onze persoonlijke doelen te behalen of zitten te netflixen, werken de subversieve krachten nauw samen om de samenleving stapje voor stapje te onderwerpen en de economie toe te eigenen.

10. Klimaatverandering

Er is een krantenbericht te vinden waar ik in stond als 12-jarige. De film van Al Gore was in première gegaan en ik was erheen geweest met een vriend en we waren er kort over geïnterviewd. Ik was op die leeftijd al zeer met klimaatverandering begaan en heb me hier sindsdien altijd mee verhouden: ik nam het vliegtuig niet, werd vegetariër, ging studies doen die zogenaamd aan een oplossing werkten, ging op een ecodorp wonen, ging met hart en ziel ‘duurzame’ energie op straat verkopen en deed een stage via Milieudefensie. Ondertussen weet ik dat er wat meer aan de hand is.

Een van de dingen die mij langzaam tegen begonnen te staan was de focus op bepaalde ‘oplossingen’ voor het klimaatprobleem. Altijd werd er meteen gedacht in windmolens en zonnepanelen. Intuïtief is het onlogisch dat deze dingen, waar zo veel grondstoffen voor nodig zijn en welke een relatief lage intensiteit hebben in energie opwekken, de wereld gingen redden. De bias hierop was nogal raar. Dit geldt nog meer voor elektrische auto’s. De wetenschap beaamt dit overigens.

Tijdens studies kwam ik er vaak achter dat een deel van ‘de oplossing’ was om alles ‘smart’ te maken. Slimme steden zouden de efficiëntie bevorderen en daarmee veel energie besparen. Slimme steden betekenen echter zeer veel voor de privacy. Bovendien maakt het ons afhankelijker van energie.

Het is wat vreemd dat er voor zo’n ogenschijnlijk complex probleem telkens op dezelfde oplossingen wordt gehamerd. Ook is het vreemd dat andere oplossingen nauwelijks worden genoemd of zelfs worden tegengewerkt. Denk aan kernenergie of nog beter om de op rente gebaseerde economische groeidwang aan te pakken. Het zich vastbijten in bepaalde oplossingen en andere niet overwegen of zelfs tegenwerken is gevoelsmatig niet in lijn met de menselijke inventiviteit.

Ook is het vreemd dat het Westen de boosdoener is met haar materialistische levensstijl, maar tegelijkertijd wordt het als goed gezien meer mensen uit de 3e wereld in het Westen op te nemen, kortom die dus onze levensstijl gaan overnemen.

Het is niet moeilijk om in te zien dat met dit verhaal gigantische politieke belangen op het spel staan. Met ‘CO2-rechten’ of een eventueel persoonlijk puntensysteem is er een zeer grote controle over de economie. Ook zul je klimaatalarmisten horen zeggen dat er “mondiale oplossingen” nodig zijn. Soms wordt er openlijk voor een wereldregering geopperd. Al met al lijkt deze agenda af te stevenen op een mondiale regering, veel surveillance zowel in het privé- als het bedrijfsleven en een weersafhankelijke, makkelijk te controleren energievoorziening.

Over de wetenschap durf ik me niet uit te laten, maar ik weet dat er veel wetenschappers kritisch zijn over de theorie achter klimaatverandering. Deze wetenschappers, wie in principe goed nieuws brengen, worden vaak gecensureerd. Ondertussen worden er in de berichtgeving over klimaatverandering vaak narratieven bijgesleept zoals racisme en feminisme.

Dit is vrij verdacht omdat deze narratieven de facto communistische uitvindingen zijn. Niet alleen hebben ze nu een alibi voor een wereldregering, ze kunnen ook nog verder mannen/blanken demoniseren.

Klimaatverandering is een belangrijk alibi voor ‘The Great Reset’, Agenda 21/2030 en de “Sustainable Development Goals”. Deze agenda’s proberen zich, volgens de communistische werkwijze, als iets moois/de oplossing voor te doen maar er zit eigenlijk een meer sinistere intentie achter. Of het nu gaat om smart cities, een klimaatpaspoort, een social creditsysteem of hogere energieprijzen: door het alarmisme rondom klimaat kan in principe alles goedgepraat worden. Momenteel zijn er plannen om zonlicht te blokkeren door middel van geo-engineering. Bedenk wat voor gigantische risico’s hiermee worden genomen.

Tenslotte móet hierbij vermeld worden dat klimaatverandering wordt gebruikt als reden waarom het beter is om geen kinderen te krijgen. Dit narratief wordt tegen Westerlingen gebruikt, die hier met hun sterke empathie gevoelig voor zijn. Ondertussen worden mensen uit de rest van de wereld geïmporteerd om het mede hierdoor ontstane geboortetekort te compenseren. Het is belangrijk om de onvoorstelbare wreedheid en kwaadaardigheid te laten inzinken: de empathie, goede bedoelingen van een volk misbruiken om nageslacht te voorkomen.

11. 9/11

9/11 is de falseflag van onze tijd. Het is een mooi voorbeeld van hoe lieden met een bepaalde agenda met één actie het mes aan verscheidene kanten laten snijden en wat voor verschillende tactieken daar aan te pas komen, zoals de shock-doctrine en verdeel-en-heers. Het officiële verhaal van 9/11 is dat er Islamitische terroristen achterzaten. Een oude Romeinse wijsheid luidt echter: Als je de dader achter een misdaad zoekt, ga na wie er beter van is geworden.

Niet alleen door te bekijken wie er garen bij 9/11 hebben gesponnen spreekt boekdelen, er is ook gewoon glashard bewijs dat aan de ene kant het verhaal van de Islamitische vliegtuigkapers belachelijk is en aan de andere kant er betrokkenheid is vanuit Israël bij het opzetten van deze aanslagen. Om een paar feiten te noemen:

– Hoe de Twin Towers instortten kan alleen maar hebben plaatsgevonden door middel van een gecontroleerde sloop. Er moeten dus explosieven in het gebouw zijn aangebracht van tevoren. Dit wordt onderschreven door knallen die (op beelden) te horen zijn voordat de torens instortten. Ook zijn er veel merkwaardige zaken gesignaleerd door ooggetuigen in de weken aanlopend tot 9/11 in het WTC.

– Er is vlak voor 9/11 Israëlische “kunst studenten” toegang tot het gebouw gegeven. Er zijn sterke aanwijzingen dat zij explosieven in het gebouw hebben aangebracht.

– Er zijn geen resten van vliegtuigen gevonden. Noch in de torens, noch op straat zijn iets van delen van de vliegtuigen gevonden. Dito voor de pentagon en Shanksville ‘vliegtuig’crashes. Enige kritische blik leert dat de beelden van 9/11 wel genept móeten zijn, onder andere omdat ze in strijd zijn met de derde wet van Newton en omdat het voor amateurs praktisch onmogelijk zou zijn het vliegtuig met dergelijke precisie in het gebouw te vliegen.

Het officiële verhaal van 9/11 móet wel een leugen zijn en er zijn sterke aanwijzingen dat Israël hiermee van doen heeft. Volgens sommigen zit Poetin ook in het complot. Wie er ook precies achter deze falseflag zitten, de 9/11 aanvallen hebben het volgende bewerkstelligd:

Oorlog in Afghanistan

Oorlog in Irak (onderdeel van de “War on Terror” volgens Bush)

Verregaande surveillance in Amerika en in het internationale vliegverkeer.

Vijandigheid tussen het Westen en de Islamitische wereld

De Oorlog in Afghanistan heeft Rusland bevoordeeld omdat vanuit Afghanistan Islamitische terroristen in Tsjetsjenië gesteund werden. De oorlog in Irak heeft Israël bevoordeeld omdat hiermee een sterke economische en militaire macht in het Midden-Oosten, kortom een potentieel lokaal gevaar onschadelijk werd gemaakt. Een belangrijke stap richting ‘Groot Israël‘

De surveillance staat die in Amerika sindsdien met behulp van deze in scène gezette psyop van kracht is is onderdeel van een agenda waarin de overheid steeds meer controle over de bevolking heeft. Kortom een communistische agenda. Met de 20e herdenking van de 9/11 ramp liet Bush weten dat het grootste gevaar nu schuilt in “domestic terrorism”. Hiermee komt de aap officieel uit de mouw: De surveillance infrastructuur en wetten werden geïmplementeerd om de eigen bevolking te controleren. Met “domestic terrorism” bedoelen ze praktisch iedereen die zich verzet tegen de neocommunistische NWO agenda.

Het Westen en de Islamitische wereld tegen elkaar op zetten verzwakt beide kanten en leidt af van de (communistische) agenda van een derde partij. Een verzwakt Westen en verwoest Midden-Oosten zorgt voor minder weerstand tegen communisme. De “War on terror” zorgt uiteindelijk ook voor vluchtelingenstromen naar het Westen, wat daardoor verder verzwakt wordt (wederom Kalergi-doctrine).

Veel Westerlingen haten Moslims vanwege 9/11 en andere zogenaamde aanslagen. Velen waren echter valse vlag aanslagen zoals hoogstwaarschijnlijk ook de Parijse aanslagen en de tramschutter in Utrecht. Moslims haten het Westen na wat het het heeft aangericht in het Midden-Oosten. Echter zijn deze oorlogen niet in het belang van het Westen en wordt het Westen slechts als proxy gebruikt voor Israël.

Conflicten zijn een belangrijk middel om communisme op te dringen aan samenlevingen. Een door (burger)oorlog verscheurd en/of in de schulden gestoken land is er een makkelijkere prooi voor. Stalin had als strategie om Hitler met West-Europa te laten clashen, zodat hij als “bevrijder” heel Europa kon inlijven. Meer info hierover, zie Suvorov.

Hoe dan ook, de voor het Westen zinloze conflicten en daaropvolgende migratiestromen hebben ons verzwakt en brengen een risico op een toekomstig conflict met de Islamitische wereld.

Amerika surveillancestaat, Irak en Afghanistan vernietigd, het Westen vol migranten, het Westen zwakker door de zelf-destructieve militaire campagnes, het Midden-Oosten in puin en chaos en een valse vijandigheid gefabriceerd tussen het Westen en de Islamitische wereld. Zo zie je hoe er met één georkestreerde aanslag veel ‘bereikt’ kan worden.

12. Mensenrechten

Onder het mom van mensenrechten zijn de afgelopen decennia hordes ‘vluchtelingen’ Europa binnen gebracht. Ook bieden mensenrechten bescherming geboden aan religies die vijandig zijn aan het Westen, zoals de Islam (hier valt over te twisten uiteraard) en het Jodendom.

Uiteraard bestaan mensenrechten niet echt. Het zijn bepaalde conventies die een zeker regime wel of niet kan respecteren. Als ze deze, of sommige van de mensenrechten niet respecteren is er geen controlerende/uitvoerende macht die daartegen kan optreden. Hooguit kunnen clubs als Amnesty oproepen tot zekere waarden. Rechten kunnen we het uiteindelijk niet noemen.

Tijdens de coronacrisis zijn er op grote schaal mensenrechten geschonden. Zonder ook maar de allerminste wetenschappelijke onderbouwing zijn er mensen in hun eigen huis opgesloten, is hen menselijk contact ontzegd en zijn er economieën verwoest. Mensen zijn gedwongen zich te laten injecteren met een experimenteel middel en moeten een zeker ‘bewijsje’ hebben in de vorm van een QR-code om mee te mogen doen in de samenleving. We hebben de ‘mensenrechten’ clubs echter niet gehoord!

Zo blijkt dat mensenrechten vooral bestaan als het de communistische agenda uitkomt (migratie, tolerantie voor anti-Westerse religies), maar dat ze eventjes worden onder het tapijt geschoven zodra mensenrechten juist een obstructie vormen voor deze agenda.

13. Witte schuld/White privilege

Een belangrijke doctrine binnen de (huidige) communistische agenda is dat het Westen verzwakt moet worden en blanke mensen hun macht moeten kwijtraken, al dan niet zelf van aardbodem weggevaagd moeten worden. Om te voorkomen dat blanke mensen hiertegen in opstand komen zijn een aantal leugens verzonnen die hen demoraliseren en tegelijkertijd de demografische transitie of genocide in het Westen als iets “goeds” zullen presenteren (daar heb je het weer).

Blijkbaar is het heel effectief gebleken om bij blanke mensen op hun schuldgevoel in te praten. Ik heb het vermoeden dat dit bij andere etniciteiten minder goed zou werken. Hoe dan ook is er een narratief gecreëerd waarbij blanken als “oppressor” worden gepresenteerd en zwarten als “slachtoffer”. Dit met name gebaseerd op het slavernijverleden.

Er zijn een paar zaken mis aan dit narratief. Het is niet te ontkennen dat Europa een langdurige slavenhandel en kolonisatie opzette. Dit heeft veel leed en destructie aangericht. Echter hebben de kolonisatoren ook zaken als spoorwegen, scholen en andere innovaties naar de koloniën gebracht.

Verder moet opgemerkt worden dat Joden de Trans-Atlantische slavenhandel domineerden. Ook speelden zij een grote rol in de (financiering van) de kolonisatie. Hoezeer de gehele kolonisatie de facto een Joods plot was laat ik hier buiten beschouwing, maar hun rol was prominent al vanaf Columbus. Het is vrij bizar om vervolgens (alleen) blanken van dit alles als schuldige aan te wijzen. Bedenk daarbij trouwens ook dat bijvoorbeeld Nederland ruimhartig en tolerant was naar de uit Spanje en Portugal gevluchte Joden, die vervolgens een prominente rol in de Gouden Eeuw gingen spelen.

Waar het witte schuldverhaal nog meer de mist in gaat is in het feit dat slavernij iets universeels was. Het werd door alle volkeren gedaan en alle volkeren, inclusief blanken, waren hier slachtoffer van. Het is dus niet zo dat zwarten een ‘alleenrecht’ hebben op een slavernijverleden. In China heeft men bijvoorbeeld meer slaven gehad dan er gedurende de hele Trans-Atlantische slavenhandel waren in hetzelfde tijdsbestek.

Waar het pas echt gênant wordt is dat de Europeanen juist de eersten waren die de slavernij afschaften! Zij kregen pas zeer veel later de rest van de wereld mee, inclusief gebieden waar Europeanen zelf nog als slaaf werden gehouden zoals het Ottomaanse Rijk. In Afrika was slavernij een vrij gangbaar gegeven, gezien het voor veel Afrikanen ook geen probleem was om deel te nemen in de slavenhandel.

Hoe tragisch vooralsnog het lot van de zwarten (en Aziaten en Amerikaanse First Nations) was gedurende de Europese kolonisatie, het is historisch inaccuraat en weinig constructief om zich dan nu maar schuldig te voelen. Zwarten in Amerika (en laat staan in Europa) hebben nu, dankzij de door blanken opgebouwde industriële welvaartsstaten, een hoger ontwikkelde samenleving tot hun beschikking dan in het huidige Afrika. Hoe schuldig blanken zogenaamd ook zijn, ze bieden blijkbaar wel iets waar niet-blanken uit de hele wereld graag gebruik van maken.

White privilege is weer een staaltje pure kwaadaardigheid. Je ziet dit pas als je het doorhebt. Met white privilege kleef je in zekere zin een schuldgevoel aan datgene wat je voorouders voor je hebben opgebouwd. In Nederland zijn bijvoorbeeld dijken gebouwd en huizen die eeuwen meegaan door onze voorouders. Wij hebben het ‘privilege’ om hier nu gebruik van te maken. Dat is echter ook de bedoeling. Het is mooi en goed als voorouders iets nalaten voor het nageslacht. White privilege maakt hier, hersengymnastiek als het is, iets slechts van.

Het wordt als ‘white privilege’ gezien dat blanken in blanke landen makkelijker een baan zouden krijgen dan mensen van kleur. Tribalisme is echter geen enkel volk vreemd. Als ik naar China zou verhuizen zou ik ook wat harder mijn best moeten doen om een baan te krijgen dan een Chinees. Het is menselijk dat men eerder met iemand samenwerkt met wie hij/zij etnisch en cultureel meer verwant is. Het is een dubbele standaard om hier in het Westen opeens een probleem van te maken. Je kan het ook positief zien: blijkbaar heerst er onder Westerlingen een zeker vertrouwen.

Het is zinvoller om te kijken naar hoe niet-blanken toch profiteren van Westerse samenlevingen. In principe hebben migranten het privilege om gebruik te maken van de infrastructuur die hier door de eeuwen is opgebouwd en het goed werkende politieke economische (welvaart) systeem. Ten tijde van de apartheidssystemen in Amerika en Zuid-Afrika werden zwarten weliswaar gediscrimineerd, maar zij hadden alsnog meer toegang tot diensten en technologie dan wanneer de blanken er überhaupt niet waren geweest.

Verder hebben de meeste blanken geen andere keuze dan om in een multi-etnische samenleving te wonen. Joden en Japanners hebben dit ‘privilege’ bijvoorbeeld wel, al neemt multiculturalisme ook buiten het Westen flink toe. In Nederland en andere Westerse landen hebben migranten vaak voorrang op het verkrijgen van een woning. Een huis kopen is voor veel autochtonen zeer lastig, wat vaak ertoe leidt dat het starten van een gezin wordt uitgesteld.

Kortom, als er al iets van een daadwerkelijk ‘privilege’ is voor blanken: het is logisch dat ze dit hebben in hun eigen landen. Daarnaast zijn het juist mensen van kleur die het privilege hebben om van een bepaald goed functionerend systeem mee te profiteren.

Het is wreed om de hoogvertrouwenssamenleving in het Westen te demoniseren en mensen zich schuldig te laten voelen dat ze een baan of een huis krijgen terwijl misschien iemand van kleur dat minder makkelijk zou krijgen. Het gaat er bij “white privilege” dan ook niet om om het voor mensen van kleur beter te maken. Het gaat erom blanken te demoraliseren. Door hen van hun verleden en trots te beroven zijn ze mentaal minder weerbaar tegen communisme.

14. Globalisering

Globalisering (in correcter Nederlands mondialisering) is een feit, geen leugen. Het wordt echter afgedaan als iets wat “nou eenmaal gebeurt” alsof het bijna een natuurlijk gegeven zou zijn. Globalisering is grotendeels puur een gevolg van de “vrije markt” flauwekul als hierboven beschreven. Er zit echter ook een culturele component in.

Globalisering heeft de tendens lokale stijlen en tradities te ondermijnen en te vervangen met een culturele moderne eenheidsworst. Soms is dat overduidelijk lelijk en ongewenst zoals moderne architectuur. Soms is het niet zo duidelijk merkbaar als negatief. Denk bijvoorbeeld aan pomuziek en moderne kunst. Maar een zekere “globale” stijl gaat ten koste van lokale stijlen en tradities, wat tragisch is ook al is die globale stijl soms best mooi/leuk.

Ik heb nooit expliciet beweerd gehoord dat er geen andere weg mogelijk zou zijn behalve globalisering. Het is echter wel een zekere overtuiging die mensen hebben dat het de enige weg vooruit zou zijn en dat het beschermen van wat traditioneel is achterhaald is. Globalisering heeft niet alleen de air van iets onvermijdelijks, het heeft ook in zekere zin iets utopisch. Het draagt uit dat het naar iets als een wereldwijde vrede en welvaart toe werkt.

De globalisering mythe is vooral ondersteunend voor het “vrije markt” dogma. Het mantra van het ‘globalisering’ verhaal is vooral dat het iets onvermijdelijks, natuurlijks is. Bedrijven kopen over de hele wereld vastgoed op. Het ‘vrije markt’ dogma zegt dat dit ‘goed voor de economie’ is en dat soort bullshit, de globalisering mythe gooit het meer op dat ‘dit nu eenmaal de realiteit is waar we mee moeten dealen, zo werkt de wereld vandaag de dag’. Ook kan bijvoorbeeld iets zeer zorgwekkends verkocht worden als iets goeds: de overdracht van intellectueel eigendom van het Westen naar (communistisch) China wordt gepresenteerd als ‘efficiënt’ en goed voor de algemene welvaart.

Ook is globalisering een excuus voor bijvoorbeeld de Europese Unie om steeds meer macht te verwerven ten koste van soevereine staten. Met drogredenen als dat anders China of Rusland ons niet serieus neemt wordt het federalistische project in een hogere versnelling gezet. We zouden ook als soevereine staten een blok kunnen vormen. Sigrid Kaag stelde dat Nederland haar soevereiniteit voor de EU moet opofferen.

Uiteraard is ‘de geglobaliseerde wereld’ sowieso een excuus om steeds meer zaken globaal te regelen. Dit past allemaal in de agenda van een wereldregering.

Globalisering” (mondialisering is eigenlijk de juiste term) is ook een excuus wat wordt gebruikt voor massamigratie en de internationalisering van het onderwijs inclusief het aantrekken van buitenlandse studenten uit discutabele landen als China. “We leven nu eenmaal in nieuwe tijden”, “goed voor de economie” en dat soort holle frasen.

Op de keper beschouwd is dit alles belachelijk. Landen als Israël laten zien dat je ook in een geglobaliseerde wereld nog prima een beleid van dichte grenzen kan hanteren. Het is uiteraard mooi om nuttige kennis te delen maar hier moet niet te naïef mee om worden gegaan, laat staan in een wereld waarin communistische dreiging bestaat.

Het globalisering mantra dient samen met het vrije markt mantra de communistische agenda om tradities en culturele (nationale/regionale) identiteit uit te wissen en om macht en bezit in handen van een kleine elite te brengen.

15. Multiculturalisme/Diversiteit is onze kracht

Ik ben opgegroeid in een ‘multiculturele samenleving’. Deze term kan ik me al herinneren van de basisschool. Er werd toen verteld dat Nederland een “multiculturele samenleving is en dat we tolerant moeten zijn naar andere culturen”. Ze vertelden toen overigens er niet bij dat de definitie van tolerantie strikt genomen is dat je er een gruwelijke hekel aan hebt maar het toch uit naam van medemenselijkheid het maar tolereert. Ik kan me meer een verhaal herinneren dat we geïnteresseerd moesten zijn in de ander en dat multiculturalisme weliswaar soms tot botsingen leidde maar dat het ook wel een mooie diverse bonte bedoening gaf.

Ik (geboren ’93) ben opgegroeid in relatief blanke werelden op mijn voetbalvereniging na en op wat vervelende jochies in mijn wijk na. Op school zat ik met een paar Marokkanen in de klas met wie ik het in principe goed kon vinden (ik had met hun minder erge ruzie dan met mijn blanke klasgenoten, maar raakte ook niet zo hecht met ze bevriend). Hoe dan ook, al had ik soms problemen met Marokkanen, ik heb het idee van de multiculturele samenleving altijd wel een soort van omarmd, een beetje geromantiseerd.

Het mooie aan het verhaal van multiculturalisme is de diversiteit. Bij het woord zie je een soort bruisende wereld voor je waarin mooie culturen van verschillende afkomsten door elkaar heen lopen. Het beste kwam dit tot zijn recht als Bevrijdingsdag vroeger gevierd werd. Je zag dan bijvoorbeeld Surinaamse kraampjes, ook typisch Nederlandse optredentjes, kleurrijke kunst uit de hele wereld. Een mooi idee. In het buitenland is het ook altijd zeer leuk om in een stad de Joodse wijk, de Ethiopische wijk, de Islamitische wijk en dergelijke op te zoeken. Het geeft je dat sympathieke idee van “global village”.

Uiteindelijk kom je er achter dat er twee fundamentele problemen zijn met multiculturalisme in de praktijk (naast een aantal niet fundamentele). Het komt erop neer dat ten eerste een multiculturele samenleving geen statisch geheel is maar ergens naartoe beweegt. Culturen hebben nu eenmaal de neiging tot expansie. De ene cultuur concurreert de ander er uit, kortom het wordt steeds minder ‘multi’cultureel. Ten tweede zal juist doordat culturen met elkaar in aanraking komen, al dan niet gedwongen, de diversiteit afnemen. Dit geldt zowel voor de cultuur van het gastland als die van de migranten.

In West-Europa komt ‘multicultureel’ voornamelijk neer op veel Islam. De Islam is een geloof wat nu eenmaal de tendens kent om zich te verspreiden, om meer mensen te bekeren. Daarbij kennen Islamitische mensen een hoger geboortecijfer dan West-Europese. Deze situatie leidt dus tot steeds meer Islam en steeds minder ‘multi’culturalisme. Dergelijke situaties zijn vrij normaal in de wereld. Er is nu eenmaal altijd een krachtenspel tussen verschillende culturen.

De huidige situatie in Nederland zou je zeker multicultureel kunnen noemen. Er zijn Christelijke regio’s (katholiek en protestant), Islamitische, atheïstische. Door heel Nederland zijn bepaalde verschillen in architectuur te zien en in gebruiken en gewoonten. De vraag is echter hoe lang dit nog enige betekenis zal hebben, omdat gezien het huidige beleid de Islam steeds meer terrein zal winnen ten koste van andere culturen (deze staan uiteraard niet alleen door Islamisering onder druk maar dat is hier even niet relevant).

Als multiculturalisme echt ging om het koesteren van diversiteit zou er duidelijk beleid moeten zijn om (inheemse) tradities te beschermen. Het tegendeel is echter nu het beleid. Zo wilde de EU het woord “Kerstmis” uit haar communicatie schrappen omdat het ‘niet inclusief’ zou zijn. Die trend zie je ook elders en is niet beperkt tot het Christendom. Universiteiten schrappen bijvoorbeeld studies over Europees cultureel erfgoed met het zelfde excuus.

De “tolerantie” kant van het multiculti verhaal vertoont al net zo’n problematische dubbele standaard, of beter gezegd gewoon een fundamenteel probleem. We leren dat we ‘tolerant’ moeten zijn (en dus ook nog een soort aardig) naar vreemde culturen. Hierbij zijn we niet meer kritisch of deze culturen zelf wel ‘tolerant’ zijn (spoiler: nee) naar zowel ons als naar andere culturen. De Islam botert niet met onze waarden en ook het Jodendom heeft doctrines die onverenigbaar zijn met het Westen, die zelfs een existentiële bedreiging vormen.

Dit legt mooi de leugen bloot van het multiculturalisme. Het doel hiervan is uiteindelijk niet om een soort vrolijke bonte utopie te scheppen. Het doel is de Europese cultuur te verzwakken en uiteindelijk te vervangen door iets wat de communisten bevalt.

“Diversiteit” is de etnische equivalent van deze agenda. Diversiteit gaat om minder blanken en om een mix creëren (zowel in de samenleving als genetisch), geheel volgens de Kalergi doctrine om de identiteit, wil, koppigheid van een volk te breken. De revolutie kan dan makkelijker plaatsvinden.

“Diversiteit” gaat nooit om dat de Schilderswijk of de Bijlmer blanker moet, laat staan zwart Afrika. Het gaat ook nooit om dat China zwarter moet zijn. Het narratief is vooral op het blanke Westen gericht.

Overigens is het Westen niet (langer) het enige werelddeel wat met massamigratie te maken heeft. Onlangs vertelde een Marokkaanse man me dat in Marokko steeds meer zwarte Afrikanen een steeds groter deel van de bevolking uitmaken. Ook naar China en Rusland zijn migratiestromen op gang gekomen. Er is een zekere trend gaande dat de hele wereld ‘diverser’ wordt. Uiteindelijk leidt dat uiteraard, analoog aan multiculturalisme, alleen maar tot minder echte diversiteit en het verdwijnen van bepaalde genetische eigenschappen en culturele eigenheid.

Het credo “diversiteit is onze kracht” moet deze agenda ondersteunen. Mensen hebben echter de neiging om hun eigen soort op te zoeken en functioneren dan vaak ook beter. Dit zie je bij sommige etnische groepen meer dan bij de ander.

16. Ecomodernisme

Ecomodernisme is ontstaan als een tegenreactie op het ‘klassieke’ milieudenken zoals dat door clubs als Greenpeace en Friends of the Earth (Milieudefensie) gepropageerd wordt. Het ecomodernisme draagt uit dat de milieuproblemen die de milieuclubs beschrijven wel degelijk bestaan, maar dat de oplossingen anders moeten. In plaats van dat er bijvoorbeeld minder energie gebruikt moet worden, vinden ecomodernisten dat er geïnnoveerd dient te worden en ingezet moet worden op technologische efficiëntie en ‘slimme’ oplossingen.

Voor de landbouw betekent dit bijvoorbeeld dat juist het gebruik van kunstmest en bestrijdingsmiddelen moet voortgezet worden, maar dat hierin geïnnoveerd moet worden en dat er slimmer gebruik van gemaakt moet worden. Wat energie betreft geloven ecomodernisten in kernenergie en soortgelijke (sommige nog te ontwikkelen) technieken. Mantra hierbij is vaak dat je hier wel voor MOET zijn, omdat het anders levens zou kosten of iets dergelijks. Denk aan retoriek als: “Zonder genetische modificatie kunnen we de wereld niet voeden, dus MOETEN we het wel doen.”

Ecomodernisten zien sommige zaken die door de klassiek ‘groenen’ als negatief worden gezien juist als positief. Een voorbeeld is urbanisering. Ecomodernisten zien arme boeren bevrijd van de harde arbeid en armoede op het platteland en zien steden als de plekken waar mensen elkaar ontmoeten en waar innovatie plaatsvindt. Ook onderscheidt ecomodernisme zich door juist positief naar grote bedrijven te kijken in sectoren als energie, voedsel en landbouw (zaden, chemicaliën). Zij zien vooral technische vooruitgang in de geschiedenis en zijn dan ook optimistisch over de toekomst.

Dit stuk wil niet beargumenteren dat ecomodernisten ongelijk hebben wat betreft hun geloof in technische oplossingen. Ik geloof dat we als mensheid in staat zijn tot technisch geweldige uitvindingen, veel beter dan we ons nu kunnen voorstellen. Waar het mij vooral om gaat is dat ze te makkelijk voorbij gaan aan bepaalde controversiële politieke aspecten van hun zienswijze. Met hun vertrouwen in techniek en innovatie zetten de ecomodernisten in op grote bedrijven. Ze projecteren echter hun eigen goede bedoeling te makkelijk naar de Bayers, Shells en Unilevers van deze wereld.

Opvallende communistische propagandatechnieken zijn het creëren van een valse tegenstelling (kapitalisme versus communisme), iets afschuwelijks verkopen als een utopie (communistische revolutie) en het plegen van emotionele chantage (holocaust, white privilege, etc.). Ecomodernisme voldoet aan alledrie deze kenmerken.

De schijnbare tegenstelling tussen het ‘oude’ milieudenken en ecomodernisme werkt handig voor de communisten: Greenpeace, Al Gore c.s. creëren een probleem wat hen uitkomt, de ecomodernisten een oplossing die ze al helemaal als muziek in de oren klinkt: meer mensen in steden, grootschalige multinational-afhankelijke landbouw. Ondertussen wordt een extreem technologische samenleving verkocht als iets goeds. Dat hier echter ook nadelen aan zijn – denk aan hoge kosten, afhankelijkheid, privacy, zielloze overvolle steden, verlies van ambachten etc – is geen aandacht voor. Emotionele chantage wordt er gepleegd door te propageren dat indien we deze agenda niet omarmen, we onontwikkelde landen hun toekomst ontwikkeling ontzeggen, het ‘klimaat niet kunnen redden’, elitaire snobs zijn, de wereld niet kunnen voeden enzovoort.

Ecomodernisme is pro globalisering en maakt daarbij dezelfde “fout” door ervan uit te gaan dat alle actoren aan hetzelfde doel werken van vrede en welvaart voor de hele wereld. Voorzover dit al niet überhaupt te utopisch is, ecomodernisten kunnen zich maar moeilijk voorstellen dat grote multinationals uiteindelijk een andere agenda hebben en niet altijd in het voordeel van de mensheid werken, al zijn ze nog zo innovatief en efficiënt. Mij komt het over dat ecomodernisten oprechte goede bedoelingen hebben maar dat ze deze te makkelijk projecteren naar multinationals, andere landen en supranationale instellingen.

Naast urbanisering, landbouw en technologie is demografie een belangrijk punt van ecomodernisme. Het gaat ervanuit dat vruchtbaarheid afneemt naarmate de welvaart toeneemt. Dit is in het Westen gebeurd en ook in veel Aziatische landen. Ecomodernisten nemen echter geen culturele aspecten hierin mee. Zij denken dat deze ontwikkeling in Afrika ook plaats zal vinden. Het is echter de vraag of dit te projecteren valt gezien Afrika toch al verschilt van Europa en Azië en daarnaast ook nog Islamiseert. Israël, met een geboortecijfer van 3.1 heeft overigens ook al laten zien dat uitzonderingen mogelijk zijn op deze theorie.

Demografie is in het Westen moedwillig door allerlei anti-natalistisch beleid omlaag gebracht. Het is dus problematisch (en verdacht) om deze ontwikkeling als ‘natuurlijk’ te zien en de trend 1 op 1 te projecteren op de huidige derde wereld.

Het ecomodernisme heeft zich geprofileerd als een tegenhanger van het klassieke milieudenken. Vaak worden de twee denkbeelden met elkaar vergeleken. De klassieke milieuclubs/activisten gaan mee in dit frame. Zij nemen afstand van ecomodernisme omdat ze geloven in een gedragsverandering en niet in technologie, zoals genetische modificatie en kernenergie, die mogelijk risico’s met zich mee brengt.

De ‘klassieken’ zien echter niet in dat zonder hen het ecomodernisme niet bestaan had. De milieuclubs hebben een narratief gecreëerd van een probleem, waarop de modernisten nu een oplossing brengen. De laatsten hun ‘oplossingen’ zoals genetische modificatie en slimme steden was nooit het draagvlak voor geweest als er niet eerder door hun tegenhangers zoveel alarmisme over vooral klimaat was gecreëerd.

Er zijn sterke aanwijzingen van communistische invloed/infiltratie in de vroege milieubeweging. Of dit met ecomodernisme ook zo is weet ik niet, maar het komt hen zogezegd zeer goed uit. Grootschaligheid, meer invloed grote bedrijven, een globalistische, materialistische manier van kijken en het creëren van een zielloze technische wereld: het past allemaal in een communistische agenda.

17. Poetin gaat ons redden

Binnen de zogenaamde alt-media heerst het idee dat Poetin een soort redder van het Westen of van het blanke ras is. Hier kunnen we lang of kort over zijn: dat is hij niet. De reden dat veel alt-media figuren, zoals bijvoorbeeld Nick Fuentes, dit wel beweren of in ieder geval absoluut niet kritisch over Poetin zijn is hoogstwaarschijnlijk dat deze figuren vanuit Rusland worden gefinancierd.

Om wat zaken over Poetin/Rusland te noemen: Rusland heeft eenzelfde soort migratiebeleid als het Westen, Poetin is sterk verbonden met de Joodse eindtijdscult Chabad en zijn regering nauw verweven met (dito) oligarchen, leidende tot een zeer hoge corruptie. Verder is er in Rusland een vergelijkbare of zelfs sterkere onderdrukking tegen nationalistische groepen. De antisemitisme-wetten zijn dan ook strenger. Poetin werkt nauw samen met Israël.

In Rusland is extreme ongelijkheid. De staat beheert de meeste grond. Dit doet denken aan communisme, wat ook niet zo ver gezocht is gezien de revolutie van 1917 en het feit dat de communisten en de kliekjes erachter nooit uit Rusland verdwenen zijn. Rusland wordt dan ook gesteund door communistisch China.

Het is link om de hoop op Poetin te stellen, al is het begrijpelijk. Er wordt immers in de pers een zogenaamde tegenstelling tussen het gedegeneerde Westen en het gezonde conservatieve Rusland gecreëerd. Poetin dient echter de agenda van communisten, welke vijandig is aan het westen. De oorlogsdreiging van nu is er om zeer serieus te nemen. Er is een tendens om dit te laten escaleren en zowel China als Rusland is in het bezit van kernwapens.

Veel Westerlingen haten hun eigen overheid en de expansionistische ‘liberale’ propaganda. Met name feminisme en de LGBTQ+ agenda. Het is echter weer een klassiek geval van een kunstmatig gecreëerde tegenstelling. Communistische subversieve krachten zitten achter de doorgeslagen feministische en LGBTQ+ propaganda, afgeleid van de Frankfurter Schule. Ondertussen is in Rusland de Ooster-Orthodoxe kerk geïnfiltreerd door o.a. de KGB.

Door veel alt-rechtse lui inclusief Baudet wordt een soort beeld van Rusland neergezet als een onschuldig en vreedzaam land tegenover een kwaadaardig imperialistisch Westen. De waarheid is echter dat beide kanten niet te vertrouwen zijn. Poetin heeft een met het Westen vergelijkbare hoeveelheid bombardementen op Syrië uitgevoerd. Toch heeft Baudet het over een “loepzuivere opstelling van Rusland” in dit conflict.

Poetin laat zich inspireren door de Joodse filosoof Aleksander Doegin, wiens visie van “Eurasianisme” minstens net zo imperialistisch is als wat de ‘Amerikanen’ uitvoeren. Eurasianisme moet men zeer kritisch op zijn omdat het zeer veel macht zou betekenen voor communistisch China en de oligarchen in Rusland. Doegin is daarnaast expliciet anti-blank.

18. Liberalisme

Het liberalisme is volgens Wikipedia een stroming die uitgaat van zoveel mogelijk vrijheid van het individu zolang de vrijheid van anderen maar niet wordt ingeperkt. Wat vandaag vooral met liberalisme wordt geassocieerd zijn onder andere de vrije markt, een rationalistisch vooruitgangsgeloof, tolerantie en vrouwen- en LGBT+-emancipatie.

Persoonlijk ben ik vrij liberaal ingesteld. Er zijn echter twee problemen met liberalisme zoals we dat kennen. Ten eerste gaat het van het individu uit en geeft het geen rekenschap van wat voor invloed op de samenleving als geheel een zo groot mogelijke vrijheid van het individu heeft. Zie het deel over individualisme.

Ten tweede kan vrijheid op de korte termijn vrijheid op de lange termijn inperken. een voorbeeld is drugsgebruik. In Nederland zijn we ‘liberaal’ t.o.v. marihuana en andere drugs. Echter leidt dit vaak tot verslavingen en psychische schade. Dit schaadt uiteraard de vrijheid van het betreffende individu, naast die van zijn/haar naasten (de samenleving in haar geheel gaat er ook van achteruit).

Het vergt geen groot inzicht om in te zien dat de huidige liberale koers destructieve gevolgen heeft. Mensen raken verslaafd aan fastfood en pornografie. Overgewicht en ‘welvaartsziektes’ komen steeds meer voor. Het zou logisch zijn om hier tegen op te treden en gezondheidsschade en effect op de samenleving mee te nemen in de beoordeling of iets ‘de vrijheid van een ander inperkt’. Echte vrijheid begint met een goede gezondheid. Was de overheid oprecht ‘liberaal’, zouden ze dat dus moeten prioriteren over platitudes als “vrije markt” en “vrije keuze”. Uiteraard zou een echte liberaal ook iets doen tegen de renteslavernij waar de banken ons in houden.

Dat dit allemaal niet gebeurt laat zien dat wat wij kennen als ‘liberalisme’ nu maar als een subversieve ideologie gebruikt wordt. Het wordt gebruikt om juist schade aan de maatschappij aan te richten. Ook dit past weer in een communistische agenda: als mensen verslaafd en geatomiseerd raken worden ze ook minder koppig, neemt het verzet af tegen de revolutie. De doorgeslagen individualisering, welke een soortgelijk effect heeft, komt ook voort uit liberale filosofie.

Ik kan me niet voorstellen dat wat er nu gaande is in het Westen hetgeen is wat lui als John Locke voor ogen hadden toen ze de liberalistische filosofie uitdachten. Het is overigens belangrijk om te zeggen dat veel problemen strikt genomen niet door het liberalisme komen, maar door een zekere subversieve agenda. Het lijkt mij reëler om te zeggen dat het liberalisme misbruikt wordt om deze subversieve ideeën te verdedigen.

Reactionairen zien liberalisme als het kwaad en willen dus terug naar het systeem van voor de Franse revolutie. Zelf ben ik hier geen voorstander van, mede omdat ik liberalisme dus niet zozeer als het probleem zie, als wel hoe het gebruikt wordt om sinistere agenda’s te verdedigen. Vooralsnog is er iets voor te zeggen om het hele idee van vrijheid van het individu te laten varen. De mens lijkt beter te gedijen met een duidelijk vastgelegd doel. En de mens lijkt meer bezield te zijn, minder nihilistisch als we god niet dood verklaren.

19. Dekolonisatie

Europeanen hebben een vage notie van het kwijtraken van hun koloniën als iets goeds, als een soort bevrijdingsslag voor de respectievelijke landen in het globale zuiden. Vooralsnog maken velen zich er weinig illusies over. De term ‘neokolonialisme’ is bij veel mensen bekend. Het betekent vooral dat multinationals nu een soort nieuwe ‘kolonisators’ zijn en de landen in het zuiden als wingewesten gebruiken.

De “dekolonisatie” was echter in eerste instantie al niet wat werd beweerd. Het kwam er praktisch op neer dat de macht over de koloniale gebieden werd overgedragen van de Europese rijken naar een mondiale elite van bankiers. Regeringsleiders in bijvoorbeeld Afrika zijn sindsdien hun marionetten geworden. Naar Europa is dit verkocht als een emancipatiebeweging. Het heeft veel landen echter alleen maar zeer veel geweld opgeleverd en corruptie.

Vandaag de dag is er nu een beweging gaande om onder andere universiteiten in het Westen te “dekoloniseren”. Standbeelden worden verwijderd, bepaalde literatuur wordt uit het curriculum gehaald, straatnamen worden aangepast, enzovoort. Dat de eerdere “dekolonisatie” een leugen was van een bepaalde elite belooft niet veel goeds voor waar de huidige “dekolonisatie” werkelijk voor staat.

Mensen van kleur hebben er op zich niets aan als er wat standbeelden worden verwijderd en dergelijke. Het is echter wel een zeer effectieve manier om het Westen verder van hun verleden te beroven. Het is normaal en gezond voor een volk om iets van trots te ontlenen aan het eigen verleden en inspiratie te halen uit behaalde helden. Dat wordt ons nu ontnomen. Uiterst effectief om moraal en identiteit te ondermijnen. Er wordt de facto langzaam maar zeker in het Westen een culturele revolutie uitgevoerd, wat in China vrij rap gebeurde.

Een patroon wat vaker lijkt terug te keren is dat de communisten pretenderen voor zwarten op te komen, maar in realiteit uitsluitend tégen blanken handelen. Ze gebruiken zwarten als een soort alibi of soms als een proxy: ze zetten zwarten op tegen blanken. Uiteraard zijn zwarten uiteindelijk ook meer geholpen met goede verhoudingen met blanken. Niet met een zogenaamde wraakkwestie en ook niet met een zogenaamde ‘dekolonisatie’ van Westerse instituten.

20. Body-positivity

Het lijkt iets heel triviaals en velen zullen er nog nooit van gehoord hebben. Het hoort toch in deze lijst omdat het een beetje het summum is van alle flauwekul die ze in deze clownwereld voor ons uitvinden.

Body-positivity is een trend waarbij overgewicht ok is, of een soort van omarmd, ‘gevierd’ moet worden. Het is de zoveelste manier om iets naars, in dit geval een kwade uitwas van ons ‘liberale’ systeem, af te schilderen als iets goeds. Een oude communistische propaganda truc. Het is schadelijk en gevaarlijk omdat hiermee in principe een ongezonde levensstijl wordt genormaliseerd. Daarnaast werkt deze propaganda ook demoraliserend. De vele beelden van te dikke mensen in de media zijn vernederend voor het publiek. Een elite die het volk zou dienen zou ons niet doodgooien met beelden van, laten we eerlijk zijn, lelijke mensen.

Kritiek op deze schadelijke flauwekul wordt afgedaan als ‘fatshaming’. Hier hebben we weer de emotionele chantage, vergelijkbaar met woorden als ‘transfoob’ of ‘islamofoob’. Het abnormale wordt genormaliseerd en kritiek hierop wordt juist gedemoniseerd. Het is een goed werkende methode van propaganda in het Westen, want mensen willen hier graag deugen. Het voorbeeld van “body-positivity” moest erin, om maar te laten zien tot wat voor gevaarlijke gekte dit allemaal kan leiden als we de emotionele chantage niet trotseren. We moeten opstaan tegen al deze inversies van wat redelijk is.

21. Coronavirus

Het heeft bij mij even geduurd voordat de leugen van het hele covidverhaal mij begon te dagen. Op een gegeven moment leek me dat er wel iets van een virus was maar dat de ‘crisis’ zwaar misbruikt werd voor een andere agenda. Gaandeweg kom je achter steeds meer dingen die niet kloppen in het hele verhaal.

Om te beginnen, toch niet onbelangrijk: het virus is niet geïsoleerd. Het Amerikaanse en het Chinese CDC (Dr. Wu Zunyou) hebben toegegeven dat ze dit nooit hebben kunnen doen.

De testen zeggen dus ook niet zo veel. De PCR- en antigeentest die gehanteerd worden kennen sowieso een zeker percentage vals positieve uitslagen. De “besmettingen” cijfers zijn daarmee sowieso opgeblazen. De (nog nooit eerder geïmplementeerde) maatregelen zijn ook allemaal zonder wetenschappelijke onderbouwing uitgerold. Deze zijn wel zeer schadelijk geweest voor de economie en voor de (mentale) volksgezondheid.

Van de ‘coronadoden’ is dus uiteindelijk niet hard te maken dat ze daadwerkelijk aan het zogenaamde virus zijn overleden. Veruit de meesten van deze groep waren mensen met al vrij ernstige onderliggende aandoeningen. Het zogenaamde coronavirus is volgens zeer gerenommeerde wetenschappers zoals John Ioannidis minder dodelijk dan het influenza-virus.

Het feit dat dit circus nu al twee jaar duurt geeft aan dat, gezien het verhaal bij elkaar gelogen is, er iets ernstigs aan de hand is. Met uitgesproken plannen over een “great reset” en politici over de hele wereld die lid zijn van het WEF weet je dat er een zekere (communistische) agenda op het programma staat. Het WEF “voorspelt” dat Westerse waarden zullen verdwijnen, Amerika niet meer de supermacht van de wereld zal zijn en dat we niets zullen bezitten, doch gelukkig zijn.

Crisissen worden, al dan niet in scène gezet vaak gebruikt om een bepaalde agenda door te voeren. Zie onder andere Naomi Klein’s The shock doctrine. De covidmaatregelen hebben al gezorgd voor een vergroting van het marktaandeel van multinationals (amazon, pfizer) ten koste van het MKB (de horeca en zelfstandige winkels werden hard getroffen). Ook is het QR-paspoort ingevoerd, wat het begin inluidt van een nieuw hoofdstuk van surveillance. Ook is er veel gecensureerd binnen de media. Dit alles past binnen een communistische agenda: censuur, surveillance, armoede (bezit geconcentreerd bij kleine elite).

Een belangrijk onderdeel van communisme is genocide gebleken. Dit was letterlijk een doctrine van Marx en Engels en het gebeurde in de meeste landen waar communisme zijn intrede deed. De vraag is of we hier ook over kunnen spreken met betrekking tot de vaccins.

Op het moment van schrijven zitten we op ruim 65.000 geregistreerde vaccindoden in de VS en Europa. Het daadwerkelijke aantal ligt echter hoogstwaarschijnlijk vele malen hoger gezien de onderrapportage van bijwerkingen-databases vrij hoog is in het algemeen. Het is goed mogelijk dat het daadwerkelijke aantal al in de miljoenen loopt. Laat staan wereldwijd. Ook is er een grote toename van miskramen.

Hoe erg de schade van de vaccinaties uiteindelijk uitpakt is de vraag. Hoe dan ook is het angstaanjagend hoeveel macht dergelijke criminelen als de Big Pharma hebben om ervoor te zorgen dat hun injecties, hoewel experimenteel, min of meer verplicht worden gemaakt.

Hier moet men zich weer afvragen: hebben ze een fout gemaakt? of was dit de bedoeling? Als het virus niet geïsoleerd is, dus de facto niet bewezen, hoe kunnen we dan een vaccin krijgen? Hoe valt geëxperimenteer met doden tot gevolg goed te praten als er niet bewezen een virus is?

Marx was talmoedisch geschoold. In de Zohar, een ander Joods geschrift wordt opgeroepen om het geboorte-aantal van niet-joden te onderdrukken. Ondertussen pronken Joodse kranten met de Joodse wetenschappers achter de vaccins. Toeval? Kwade opzet? De geschiedenis leert dat we in ieder geval op onze hoede moeten zijn.